Een lange carrière, onzekere vooruitzichten
Hans is 66 jaar oud en kijkt met gemixte gevoelens terug op zijn uitgebreide loopbaan in de bouw. Na 45 jaar, waarin hij zich opwerkte van leerling-timmerman tot leidinggevende, had hij nooit gedacht dat hij zich op deze leeftijd zou afvragen of hij nog een simpele cafébezoek kan betalen. “Waarom heb ik al die jaren gewerkt?” vraagt hij zich af terwijl hij zijn maandelijkse rekeningen nakijkt.
Sinds kleins af aan heeft hij al een passie voor de bouw gehad. Hij genoot ervan om met zijn handen te werken en dingen te maken. “Hard werken zit in mijn bloed,” zegt Hans. “Het was nooit slechts een baan, de bouw was mijn leven en ik had er mijn ziel in gelegd. En nu sta ik hier, me afvragend of ik een biertje kan kopen.”
Toen hij met pensioen ging, verwachtte hij een rustige en zorgeloze tijd tegemoet te gaan, maar het tegendeel bleek waar. Zijn pensioen is niet genoeg om de stijgende kosten van levensonderhoud bij te houden. “Als ik met mijn werkende vrienden praat, voel ik me soms buitengesloten,” vertelt hij. “Zij kunnen leuke dingen doen, terwijl ik op iedere cent moet letten.”
Hij denkt terug aan de tijd dat hij met collega’s na de werkweek naar de kroeg ging. “Het was een manier om te ontspannen en goede banden te smeden. Nu voelt het alsof ik de enige ben die die eenvoudige dingen niet meer kan doen.”
Verontrustende tijden met een sprankje hoop
De realiteit is hard: prijzen voor eten en drinken zijn de afgelopen jaren fors gestegen. “Een drankje in het café is nu bijna niet meer te doen. Mijn uitgaven zijn zo hoog, dat ik beperkingen moet opleggen,” legt Hans uit. “Ik dacht altijd dat ik, na zoveel jaren hard werken, eindelijk van mijn oude dag zou kunnen genieten. In plaats daarvan moet ik me druk maken over elke euro.”
De frustratie groeit bij Hans die na al die jaren zwoegen nu moeite moet doen om financieel rond te komen. “Ik heb altijd geleerd goed met geld om te gaan, maar het blijkt toch niet genoeg te zijn. Ik vraag me af: Wat heb ik nu eigenlijk bereikt? Moet ik echt nadenken over een paar euro voor een simpel kopje koffie?”
Hans voelt een tekortschieten van de maatschappij. “Waarom moet ik, na zoveel jaren bijdragen aan de samenleving, nu zo hard vechten om rond te komen?” vraagt hij zich hardop af. De gedachte dat zijn ervaring en toewijding niet gewaardeerd worden, maakt hem verdrietig. “Ik wil niet slechts een nummer zijn in het pensioenstelsel.”
Toch wil Hans zijn optimisme niet verliezen. Aangezien hij van nature een doener is, zoekt hij naar manieren om zijn situatie te verbeteren. Misschien is parttime werk een optie, of wellicht kan hij iets verdienen met een hobby. “Zit niksdoen thuis is geen optie, maar het blijft zoeken naar een balans tussen wat mogelijk is en wat ik moet doen om het financieel te redden,” zegt Hans.
Ondanks alle hindernissen is Hans vastbesloten positief te blijven. Zijn vrienden mogen dan wat meer financiële ruimte hebben, hij is trots op zijn harde werk en inzet voor zijn vak. “Ik heb veel bereikt met mijn eigen handen, iets waar ik echt trots op ben,” zegt hij terwijl zijn ogen sprankelen. Hij hoopt dat er in de toekomst meer aandacht komt voor mensen zoals hij, die hun leven hebben besteed aan het opbouwen van de samenleving.
Met deze instelling gaat Hans door met zijn leven, vastberaden om er het beste van te maken, zelfs tijdens moeilijke tijden. “Misschien kan ik op een dag weer een biertje drinken met vrienden. Maar tot die tijd maak ik thuis koffie en kijk ik hoe ik mijn leven wat leuker kan maken,” zegt hij met een ondeugende glinstering en een lach.
