Lang gewerkt, maar wat nu?
Hans is 66 en als hij terugkijkt op zijn jarenlange carrière in de bouw, doet hij dat met gemengde gevoelens. Gedurende 45 jaar, van jonge leerling-timmerman tot leidinggevende, had hij nooit gedacht dat hij zich nu druk zou maken over de kosten van een avondje in het café. “Waar heb ik al die tijd voor gewerkt?” vraagt hij zich af als hij de rekeningen van de afgelopen maand ziet.
De bouw was vanaf jonge leeftijd zijn passie. Hij hield van het werk met zijn handen en vond vreugde in creëren. “Hard werken zit in mijn bloed,” zegt Hans. “De bouwsector was meer dan werk; het was een levensstijl die ik met passie volgde. En toch sta ik nu te twijfelen of ik een biertje kan betalen.”
Met pensioen gaan leek eerst zorgeloos, maar dat bleek niet zo te zijn. Zijn pensioen is onvoldoende om de stijgende kosten bij te benen. “Als ik met werkende vrienden praat, voel ik me vaak een buitenstaander,” zegt Hans. “Zij gaan op pad, terwijl ik elke cent moet omdraaien.”
Hij denkt terug aan de tijden dat hij met collega’s naar de kroeg ging na het werk. “Het was een manier om te ontspannen en banden te versterken. Nu lijk ik de enige te zijn die die eenvoud niet meer kan veroorloven.”
Zwaar weer en toch een sprankje hoop
De realiteit is moeilijk: de kosten voor basisbehoeften zijn enorm gestegen. “Een biertje buitenshuis is haast niet te betalen. Mijn uitgaven zijn zo hoog dat ik mezelf moet beperken,” vertelt Hans. “Ik had altijd gedacht dat ik na al dat harde werken kon genieten van mijn pensioen. In plaats daarvan moet ik opletten op elke euro.”
De frustratie neemt toe. Hans, die zijn leven lang hard heeft gewerkt, moet nu worstelen om rond te komen. “Ik heb altijd moeten sparen, maar zelfs dat lijkt nu niet genoeg. Wat heb ik eigenlijk bereikt als ik elke euro moet rechtvaardigen voor een simpel kopje koffie?”
Hij voelt weinig steun van de maatschappij. “Waarom moet ik, na al die jaren van bijdragen aan de samenleving, zo hard vechten om te overleven?” vraagt hij zich af. Dat zijn toewijding niet gewaardeerd wordt, stemt hem treurig. “Ik wil meer zijn dan een nummer in het pensioenstelsel.”
Toch probeert Hans de moed niet te verliezen. Altijd bezig, zoekt hij naar manieren om zijn situatie aan te pakken. Misschien een parttime baantje of wat extra’s verdienen met een hobby. “Nietsdoen thuis is geen optie, maar het vergt een delicate balans tussen wat ik wil en kan doen om rond te komen,” legt hij uit.
Ondanks de uitdagingen blijft Hans hoopvol. Zijn vrienden mogen dan meer financiële speelruimte hebben, hij is trots op zijn levenswerk. “Wat ik met eigen handen heb gecreëerd, is iets waar ik trots op ben,” zegt hij met een twinkeling in zijn ogen. Hij hoopt op meer erkenning voor mensen zoals hij, die hun leven hebben besteed aan de opbouw van de wereld.
Met dat idee leeft Hans verder, vastbesloten er het beste van te maken ondanks moeilijkheden. “Misschien kan ik ooit weer met vrienden een biertje drinken. Tot die tijd maak ik thuis koffie en zoek ik manieren om plezier in mijn leven te brengen,” sluit hij af met een knipoog en glimlach.
