In onze maatschappij worden mensen zoals Harold, die keihard werken, vaak over het hoofd gezien. Dag in dag uit werken ze zich een slag in de rondte met een werkweek van 40 uur, om er uiteindelijk achter te komen dat hun harde werken amper op waarde wordt geschat. Harold, een toegewijde fabrieksarbeider, verdient zo’n 2300 euro netto per maand. Hoewel dit op papier een prima bedrag lijkt, is het in de praktijk net genoeg om rond te komen. Vooral als hij merkt dat zijn buurvrouw, die niet kan werken, elke maand 2500 euro netto krijgt via uitkeringen en toeslagen. Ja, je leest het goed: 200 euro meer dan Harold, zonder dat ze hiervoor hoeft te werken.
Stel je voor dat je elke ochtend vroeg je bed uit moet, je werkhandschoenen aantrekt en de productielijn in de fabriek start. De tijd kruipt voorbij terwijl je de producten van die dag controleert en inpakt. Het zweet stroomt langs je gezicht, maar je hebt in je achterhoofd dat je aan het eind van de maand een salaris krijgt waar je voor hebt gewerkt. Totdat je op een avond, met een biertje in je hand, hoort dat je buurvrouw, die haar dagen in relatieve rust doorbrengt, meer ontvangt dan jij. Waar is de rechtvaardigheid in dit plaatje? Heb je je weleens afgevraagd of ons sociale vangnet misschien moet worden aangepast op het gebied van beloningen?
De vraag die dan rijst, is: waarom steunen we een systeem dat zulke ongelijkheden in stand houdt? Moeten mensen niet beloond worden naar de moeite die ze doen? Natuurlijk moeten alleenstaande ouders met kinderen en mensen met een gezondheidsprobleem geholpen worden. Maar als dat betekent dat harde werkers zoals Harold hun uiterste best moeten doen zonder dat ze dat terugzien in hun loon, dan klopt er iets niet. Ons sociaalzekerheidssysteem is bedoeld als een vangnet, maar lijkt de verkeerde mensen te steunen. Terwijl mensen als Harold trots zijn op hun bijdrage aan de samenleving.
Zou dit dan niet averechts werken voor de motivatie van mensen zoals Harold om te blijven werken? Waarom zou hij zijn best doen voor een 40-urige werkweek als hij eigenlijk meer overhoudt door het systeem anders te benaderen? Deze gedachte is niet zo vreemd en is precies waarom ons huidige systeem kritisch bekeken moet worden. Het lijkt alsof we degenen die hun best doen straffen en degenen die langs de zijlijn blijven staan belonen. Zulk beleid is geliefd, maar niet toekomstbestendig.
Of er iets moet veranderen, is wel duidelijk. Het gaat om eerlijkheid en respect voor diegenen die zich iedere dag inzetten. Moet Harold blijven ploeteren en hopen op verandering, of is het tijd voor een systeem waar gelijkheid en eerlijke kansen centraal staan? Aan ons de keuze om de juiste veranderingen te maken en een systeem te steunen dat echt de moeite waard is. Wat vind jij, moeten we iets veranderen of moet Harold zich erbij neerleggen zoals het vandaag de dag is in Nederland?
