Veel mensen hechten waarde aan een goede relatie met hun buren. Ze genieten van een gemeenschap waar iedereen elkaar kent en helpt als dat nodig is, en waar zo nu en dan een gezellig praatje op straat ontstaat. Voor sommigen is dat de ideale situatie. Maar voor Helene, een vrouw van 59 jaar, is dat enthousiasme veranderd in iets wat ze liever ontwijkt. Waar ze eerst plezier haalde uit die verbondenheid, wil ze nu geen contact meer met haar buren. De reden? Ze is het beu dat iedereen alles van haar wil weten.
Aanvankelijk leek alles zo gezellig. Toen Helene net was verhuisd, stond haar buurvrouw al snel voor de deur met eigengebakken cake. ‘Laten we elkaar even leren kennen, dat is wel zo leuk,’ stelde de buurvrouw voor, en Helene vond het een aardig gebaar. Ze maakte wat tijd vrij voor een kennismakingspraatje. Binnen de kortste keren stond de hele straat voor haar deur, nieuwsgierig naar de nieuwe buurvrouw. Het voelde als een warm welkom en Helene voelde zich meteen op haar gemak.
Echter, na enige tijd begon dat warme welkom wat benauwend te voelen. Elke keer als Helene de deur uitging, vroeg wel iemand: “Waar ga je heen?”, “Wat voor werk doe je?” of “Ik zag dat je laatst bezoek had, wie was dat?”. Het leek wel alsof er geen grenzen waren tussen haar privéleven en haar leven in de buurt. Wat ooit gezellig leek, veranderde in een gevoel van schending van haar privacy.
Hoewel Helene zichzelf niet als asociaal beschouwt en best bereid is om haar buren bij te staan, zijn er grenzen. Ze voelt de behoefte niet om constant verantwoording af te leggen over haar bezigheden of haar keuze om thuis te werken. Het voelde alsof ze zich steeds moest verdedigen voor haar eigen keuzes en dat ze niet vrij kon bewegen zonder dat daar iets van gevonden werd. Dit begon haar echt uit te putten.
Het dieptepunt kwam voor Helene toen een van haar buren vroeg waarom ze nog geen relatie had. “Ik zie je zo vaak alleen thuis zijn, ben je niet eenzaam?” was de vraag. Ondanks de goede bedoelingen, vond Helene het ongepast. Het voelde alsof haar persoonlijke situatie publiekelijk bezit was geworden, onderdeel van de dagelijkse gesprekken, alleen maar omdat ze naast deze mensen woonde.
De Andere Kant van Sociaal Burencontact
Sindsdien heeft Helene zich steeds verder teruggetrokken. Ze heeft besloten vriendelijk te blijven als ze iemand tegenkomt, maar mee doen aan buurtbarbecues of aanwezig zijn in de buurtapp doet ze niet meer. Ze kiest voor beleefdheid en probeert zo min mogelijk over zichzelf te delen. Dit is voor haar de manier om rust te vinden.
Ook daarover krijgt Helene weer vragen. “Je bent er nooit meer bij, Helene!” of “Mis je het niet om een wijntje te drinken?” zijn opmerkingen die ze vaak hoort. Maar nee, ze mist het niet. Wat ze juist mist, is haar privacy. Ze wil zelf beslissen hoe ze haar leven runt, zonder dat haar buren erbij betrokken worden. Ze heeft haar eigen vriendenkring en dat is voor haar meer dan voldoende.
Misschien vinden sommigen dat Helene te streng is en de goede bedoelingen van haar buren niet ziet. Misschien is dat zo. Maar ze heeft geleerd dat het voor haar belangrijk is om grenzen te stellen, om haar eigen ruimte te beschermen. En als afstand nemen van haar buurt daarin helpt, dan doet ze dat. Ze voelt zich rustiger zonder de constante druk.
Ze denkt dat er niets mis mee is om afstand te houden. Het is niet nodig dat iedereen vrienden is, alleen omdat ze dicht bij elkaar wonen. Het respecteren van elkaars privacy is net zo belangrijk als een gezellig praatje. Door elkaar meer ruimte te geven, begrijpen we elkaar misschien uiteindelijk beter.
Dus nee, Helene wil geen burencontact zoals het eerst was. Ze wil leven zonder het idee dat er constant naar haar gekeken wordt. En als dat betekent dat ze af en toe een uitnodiging afslaat, dan is dat maar zo. Voor haar is het belangrijk dat ze zich thuis weer op haar gemak voelt, zonder de druk van nieuwsgierige blikken.
