Henk, een levendige man van in de zestig, zit aan de keukentafel met een warme kop koffie in zijn hand. Terwijl hij kijkt naar zijn kleinkinderen, die hij altijd heeft gekoesterd, voelt hij iets van zijn schouders vallen. Henk heeft er namelijk voor gekozen om geen cadeautjes meer voor hen te kopen. “Misschien klinkt dat streng,” zegt hij, “maar ze bedanken nooit. Het lijkt zo vanzelfsprekend voor ze.” Deze gedachte knaagt aan Henk.
Dit besluit nam hij niet van de ene op de andere dag. Henk heeft hevige liefde voor zijn kleinkinderen, maar elke keer als hij iets schenkt zonder een waarderend woord, raakt hij teleurgesteld. “Waarom nog moeite doen als er geen bedankje volgt?” vraagt hij zich af.
Het draait voor Henk niet alleen om de fysieke giften. Een presentje is een manier om zijn genegenheid en aandacht voor zijn kleinkinderen uit te drukken. “Het betekent dat ik aan ze denk en van ze houd,” legt Henk uit. Maar de laatste jaren voelt het alsof zijn gebaren van liefde NIET meer gewaardeerd worden. “Vroeger zag ik een oprechte glimlach als ik iets gaf,” vertelt hij. “Nu lijkt het ze totaal onverschillig. Dat doet pijn.”
De wortel van het probleem
Henk haalt zich een bepaalde verjaardag voor de geest. Hij had uitgebreid gezocht naar het perfecte cadeau voor zijn kleinzoon, iets wat echt bij hem paste. “Ik dacht dat hij blij zou zijn,” zegt Henk met een glimlach die ook verdriet uitstraalt. Maar toen zijn kleinzoon de verrassing uitpakte, was er geen spoor van vreugde. Geen lach, geen sprankelende ogen, en misschien het meest pijnlijke: geen bedankje.
Henk keek rond, wachtend op een hint van de ouders, misschien een teken dat een bedankje gepast zou zijn. Maar er kwam niets, en dat liet Henk zich klein voelen. “Je steekt tijd en moeite in een cadeau, en het lijkt hen niets te doen,” zegt hij zuchtend.
Zijn teleurstelling nam toe met elke keer dat zijn inspanningen niet werden erkend. “Het hoeft niet groot te zijn, alleen dat ze begrijpen dat ik iets voor hen doe,” verduidelijkt Henk. Hij besloot om het gesprek met zijn kleinzoon aan te knopen. “Ik zei hem dat opa een dankjewel op prijs zou stellen. Maar hij haalde zijn schouders op alsof het niets was.” Deze reactie kwetste Henk en gaf hem het gevoel dat hij niet gehoord werd.
In zijn jeugdige jaren was een cadeau bijzonder. Henk denkt vaak met weemoed terug aan die tijden. “Vroeger was een cadeau speciaal, je was dankbaar, zelfs voor iets eenvoudigs,” herinnert hij zich. “Nu lijkt het allemaal anders, misschien door de moderne tijd.”
Toch blijft Henk trouw aan zijn principes. Voor hem blijft respect een essentiële waarde, zelfs al lijkt het nu minder gebruikelijk. Ondanks alles hoopt hij dat zijn kleinkinderen op een dag zullen begrijpen waarom hij tot deze beslissing is gekomen.
“Misschien zien ze later in dat het was om te tonen hoeveel ik om hen geef,” zegt Henk met een voorzichtige glimlach. “Maar tot die dag geef ik geen cadeaus meer. Ik wil niet blijven geven als het niets voor hen lijkt te betekenen.”
Henk neemt een laatste slok van zijn koffie. “Het is niet dat ik ze niets gun,” legt hij uit. “Integendeel, ik gun ze de wereld, maar ik wil dat ze begrijpen dat zelfs die wereld om een simpel dankjewel vraagt.”
