Herman (89): ‘Zelfs mijn eigen kinderen vragen me niet meer voor feestjes’
Herman is een 87-jarige man die in een rustig appartement woont, kijkt uit over een zonnige straat, en de bedrijvigheid beneden observeert. Hoewel het buiten prachtig is, ervaart hij een constante, diepe eenzaamheid door het gemis van zijn familie. De levendigheid buiten contrasteert sterk met de stilte en eenzaamheid binnen.
De herinneringen aan gelukkige momenten zoals geboortes en familiefeesten zijn nu pijnlijk voor Herman. “Ik krijg geen uitnodigingen meer voor feestjes, zelfs niet van mijn eigen kinderen,” zegt hij, terwijl zijn ogen over de oude familiefoto’s op de tafel glijden. Dit gevoel van vergeten worden, het gevoel onzichtbaar te zijn, is een pijn die veel ouderen kennen, vooral nu families steeds meer verspreid raken en sociale activiteiten zich vaak op jongere generaties richten.
Herman heeft vier kinderen, zeven kleinkinderen en zelfs een achterkleinkind, maar vaak voelt hij zich alleen, vooral tijdens momenten die vroeger met familie waren gevuld. “We vierden vroeger alles samen. Elke verjaardag en elk jubileum was een moment om samen te komen,” herinnert hij zich. Maar nu hoort hij vaak pas achteraf van de feesten, alsof hij vergeten is door degenen die hij het meest liefheeft.
De buitensluiting doet pijn, maar het gevoel van onzichtbaarheid is nog pijnlijker voor Herman. Met een bittere glimlach zegt hij, “Oude mensen worden als saai gezien, dus word ik niet meer gevraagd.” Helaas is dit geen uitzondering. Veel ouderen worden overgeslagen bij evenementen, vooral als er veel jongere mensen zijn. Ze voelen zich vaak niet welkom, alsof hun aanwezigheid het plezier zou verstoren.
Bekijk het vervolg op de volgende pagina
