Een lastige keuze
Het lijkt misschien rigoureus, maar ik heb besloten om mijn kleinzoon uit mijn testament te schrappen. Het was geen gemakkelijke keuze. Op een gegeven moment voelde ik dat er niets anders op zat. Hij komt nooit meer langs en lijkt alleen maar bezig te zijn met zijn eigen leven. Begrijp me niet verkeerd; ik weet dat hij jong is en druk met zijn carrière, maar het doet toch pijn om zo genegeerd te worden.
De herinneringen aan zijn jeugd zijn nog helder aanwezig. Hij was mijn eerste kleinkind, altijd met een stralende lach. We hadden een sterke band en gingen vaak samen naar het park om de eendjes te voeren of een potje kaarten te spelen. Helaas zijn die tijden voorbij en zie ik hem amper nog. Eerst dacht ik dat het een fase was, dat hij druk was met studie, vrienden en later werk, maar die ‘fase’ lijkt permanent te zijn.
Ik heb meerdere keren geprobeerd contact te onderhouden. Ik belde, stuurde berichten en vroeg of hij eens langs wilde komen voor een bakje koffie. “Natuurlijk opa, binnenkort kom ik langs,” zei hij dan steevast, maar het gebeurt bijna nooit. Uiteindelijk ben ik gestopt met berichten sturen. Waarom zou ik blijven aandringen als hij de moeite niet neemt om langs te komen? Hij woont immers maar een kwartiertje verderop, maar zelfs dat lijkt teveel gevraagd.
Bekijk het vervolg op de volgende pagina
