“Ik ben te druk, mam! Bel me later terug!” riep ik gefrustreerd. Maar toen bleef het stil van haar kant.
Ze zat dag in dag uit bomvol verantwoordelijkheden. Als moeder van drie en met een fulltime baan leek de tijd nooit haar bondgenoot. De avonden vulden zich met koken, het huis opruimen, en helpen met schoolwerk, waardoor er nauwelijks een moment voor haarzelf overbleef. Vaak voelde ze haar energie en geduld opraken.
Toen mijn kinderen nog klein waren, was ze er altijd om te helpen. Ze vond het geweldig om voor de kleintjes te zorgen en nam geregeld klusjes in huis van me over, wat me wat ademruimte gaf. Maar naarmate mijn jongste dochter ouder werd, veranderde dit. Mijn moeder hielp minder mee en belde steeds vaker voor gesprekken die nergens over leken te gaan, meer om contact te zoeken dan om te helpen.
In het begin stoorde ik me er niet aan, maar na verloop van tijd begon het op te vallen hoe belastend het werd. Mijn eigen vrije tijd nam zienderogen af door deze telefoontjes. Op een zeker moment, toen alles me even te veel werd, kon ik het niet meer binnenhouden. “Mam, stop met al dat bellen! Ik trek het niet meer, ik kan je niet bezoeken, bel alsjeblieft niet meer!” Dat was de laatste keer dat ik haar hoorde, drie dagen lang bleef het stil.
Nieuwe Inzichten
Eerst voelde ik opluchting, maar al snel maakte dat plaats voor bezorgdheid. Waarom had ze niet teruggebeld? Was er iets gebeurd? Ik besloot naar haar huis te gaan. Toen ik aankwam, was de deur op slot. Geen geluid toen ik klopte. Paniek greep me bij de keel. Met mijn sleutel opende ik de deur en zag haar vredig in bed liggen, met een serene blik op haar gezicht.
Ik riep haar naam, maar niks. Het besef sloeg in: mijn moeder was er niet meer. De schok was enorm. Het verdriet en de schuld over mijn laatste woorden blijven me altijd bij. Het was te laat om haar te laten weten hoeveel ze voor me betekend had.
