Inleiding van het verhaal
Hey allemaal, ik ben Iris en ik ben 24 lentes jong. Ik woon in Utrecht en heb een bachelor afgerond aan de universiteit. Na het behalen van mijn diploma besloot ik om niet meteen voor een master te gaan. Waarom? Nou, mijn studieschuld is al enorm door het leenstelsel en mijn verhuizing van Friesland naar Utrecht, waardoor ik op kamers moest gaan wonen. Nu ik fulltime werk, voel ik me vaak behoorlijk eenzaam.
Na mijn afstuderen kreeg ik via LinkedIn verschillende jobaanbiedingen. Het leek me logisch om direct aan de slag te gaan en mijn schulden niet verder te laten oplopen. Ik dacht: “Een master kan later altijd nog, misschien helpt mijn werkgever dan financieel mee.” In eerste instantie gaf deze gedachte me rust, maar dat gevoel verdween snel. Ik merkte dat mijn vrienden steeds meer afstand van me namen.
De meeste vrienden uit mijn studententijd kozen voor een master. Zij zijn nog volop bezig in het studentenleven, terwijl ik elke dag om 07:00 uur uit bed moet voor mijn werk. Vroeger gingen we vaak samen uit of planden zomaar een borrel, maar nu krijg ik nergens meer een uitnodiging voor. Onlangs viel het me op: “Mijn studiemakkers sluiten mij buiten omdat ik geen master doe, in tegenstelling tot hen.”
Hun activiteiten plannen ze overdag, precies wanneer ik werk. Als ik voorstel om ’s avonds af te spreken, hoor ik: “Oh, nee, dan moeten we naar college of studeren.” Het voelt alsof we compleet verschillende werelden bewonen.
De ervaren tweestrijd
Ik vraag me steeds vaker af of ik de juiste keuze heb gemaakt. Mijn bachelor lijkt plots minder waardevol. Het voelt soms alsof mijn diploma niet genoeg is. Hoewel ik een goede baan heb, mis ik het contact met mijn vrienden enorm, wat me soms erg onzeker maakt. Had ik toch een master moeten volgen? Was het besluit om financieel verstandig te blijven wellicht een vergissing?
Ik denk er ook over om uit Utrecht te verhuizen, aangezien mijn werk in een andere stad is gevestigd. Het zou logischer zijn om te verhuizen en zo kosten te besparen. Maar stel dat ik dan de kans verlies om ooit weer dichter bij mijn vrienden te komen?
Ik deel dit verhaal omdat ik advies zoek. Hoe ga ik om met de eenzaamheid en het gevoel buitengesloten te zijn? Moet ik wachten totdat mijn vrienden begrijpen waarom ik koos voor fulltime werk, of is het tijd voor een nieuwe start dichter bij mijn werk?
Ik wil een toekomst waarin ik me minder eenzaam voel en tegelijkertijd trots kan zijn op de keuzes die ik heb gemaakt. Als iemand ideeën of soortgelijke ervaringen heeft die me kunnen helpen, hoor ik het graag.
