Vandaag de dag is er veel aandacht voor duurzaamheid en de energietransitie, maar wat als je simpelweg de financiële middelen mist om aan deze ogenschijnlijk elitaire trend mee te doen? Irma, een vrouw van 59 jaar, woont in een huis uit de jaren ’30 dat schreeuwt om een opknapbeurt. Haar situatie laat zien hoe de ambitieuze duurzaamheidsdoelen volledig voorbijgaan aan de doorsnee Nederlander.
Het huis van Irma is een nachtmerrie als het gaat om isolatie en energiekosten. Haar gasverbruik ligt hoog en met de huidige tarieven kan ze nauwelijks de eindjes aan elkaar knopen. Nu probeert het kabinet iedereen richting “groenere” oplossingen zoals de warmtepomp te sturen. Maar hoe haalbaar is dat echt voor mensen zoals Irma? Niet iedereen heeft een flinke spaarpot om zomaar tienduizenden euro’s te investeren in energiebesparende oplossingen.
Het lijkt wel alsof de overheid volledig uit het oog heeft verloren in welke omstandigheden veel burgers zich bevinden. Ze gaan er vanuit dat Irma en velen net zoals zij hun huis ombouwen voor een toekomst die ze mogelijk, gezien hun leeftijd en financiële situatie, niet eens zullen meemaken. Er wordt gesuggereerd door sommige experts dat de kosten voor het verduurzamen van een huis de waarde ervan kunnen overstijgen. Is dat werkelijk de koers die we moeten varen?
Vergeet niet dat het Nederlandse klimaat niet automatisch geschikt is voor warmtepompen, vooral in oudere woningen. Voor Irma is het alternatief om duizenden euro’s te steken in zware isolatie, wat zonder hulp van experts misschien niet eens het gewenste resultaat oplevert. Voorlopig lijkt het erop dat ze vooral aan haar lot is overgelaten.
Irma zit vast in een huis waar de energiekosten de pan uit rijzen en waar ze door het huidige beleid weinig aan kan veranderen. De beloofde subsidies zijn maar een druppel op de gloeiende plaat van de enorme kosten die duurzaamheid met zich meebrengt. Terwijl ze wacht op beleid dat hopelijk betaalbaarder zal worden, kijkt ze met angst naar de brievenbus die weer nieuwe rekeningen brengt.
Het gebrek aan empathie vanuit de overheid voor mensen zoals Irma laat zien dat er tekorten zijn in ons sociaal systeem. Is het eerlijk om alle lasten van de energietransitie bij individuen zoals Irma neer te leggen, terwijl vooral beleidsmakers hun stempel drukken op deze grote veranderingen? Misschien is het tijd om te kijken naar haalbare oplossingen voor huizen die nu eenmaal moeilijk te verduurzamen zijn.
Is het eigenlijk wel gepast om de volle verantwoordelijkheid voor de energietransitie neer te leggen bij huishoudens zoals dat van Irma? Wat zouden alternatieve manieren kunnen zijn om mensen zoals Irma te ondersteunen zonder hen met onbetaalbare rekeningen op te zadelen? Deel je gedachten, want de klok tikt en de winter nadert. Wat zou jij doen als je in Irma’s schoenen stond?
