Jamilla is 28 jaar en woont met haar twee kinderen in haar eentje. Door gezondheidsproblemen is ze arbeidsongeschikt en leeft ze van uitkeringen en ondersteuningsmaatregelen. Ze spendeert haar dagen meestal thuis en probeert haar kinderen zo’n normaal mogelijk leven te bieden. Toch is het armoedige bestaan zwaar. Ze gaat elke week naar de voedselbank om rond te komen, maar één ding blijft lastig: sigaretten. De prijzen zijn zo gestegen dat Jamilla vindt dat de voedselbank ook hierin hulp zou moeten bieden.
Rondkomen van een uitkering
Het dagelijks leven van Jamilla is een kwestie van overleven. Met haar uitkering en ondersteuningen kan ze nipt de huur en vaste lasten betalen, maar er is weinig ruimte voor extra’s. Ze probeert het magere budget slim te verdelen tussen haar en haar kinderen, maar elke maand blijft het een uitdaging. De voedselbank is voor haar een onmisbare hulp geworden. Zonder de wekelijkse voedselpakketten zou ze niet genoeg maaltijden in huis hebben. Toch voelt er iets niet compleet.
Dure genot van sigaretten
Sigaretten bieden Jamilla een moment van rust. “Als je hele dagen thuis bent en je zorgen maakt om geld, is een sigaret misschien wel het enige momentje van ontspanning,” zegt ze. De prijzen zijn echter zo gestegen dat ze het bijna niet meer kan betalen. Iets wat altijd normaal was, is nu een luxe geworden. Daardoor ervaart Jamilla meer stress, omdat ze telkens moet overwegen of ze dat geld aan sigaretten kan uitgeven of aan iets anders.
Afhankelijk van de voedselbank
Dankzij de voedselbank kan Jamilla haar kinderen voeden, iets waarvoor ze enorm dankbaar is. Toch vraagt ze zich af waarom de voedselbank alleen voedsel verstrekt en niet andere benodigdheden, zoals sigaretten. “Voor mij is een sigaret net zo noodzakelijk als een brood,” legt ze uit. “Het helpt me even te ontspannen.” Ze begrijpt dat niet iedereen dat zo ziet, maar voor haar en anderen in een vergelijkbare situatie is het van belang.
Zouden sigaretten onderdeel van de voedselbank moeten zijn?
Jamilla vindt dat het eerlijk zou zijn als de voedselbank ook sigaretten zou aanbieden. “Als mensen al niet genoeg geld hebben voor eten, waarom zouden ze dan ook geen toegang hebben tot een sigaret?” vraagt ze. Voor haar is roken niet alleen een gewoonte, maar ook een manier om met stress om te gaan. Ze voelt dat mensen in haar situatie vaak worden veroordeeld vanwege roken, terwijl ze simpelweg proberen te overleven in een steeds duurder wordende wereld.
De waarde van roken?
Critici zeggen dat roken geen levensnoodzakelijkheid is, maar Jamilla ziet dat anders. Ze voelt zich vaak buitengesloten en vindt dat ze al genoeg mist. “Waarom mag ik niet een klein beetje voor mezelf hebben?” vraagt ze zich af. Ze weet dat roken ongezond is, maar vinden dat het niet eerlijk is om arme mensen alles te ontnemen. “Je kunt mensen hun waardigheid niet ontnemen door te bepalen waaraan ze hun geld besteden.”
Jouw mening?
Wat denk jij? Heeft Jamilla gelijk dat sigaretten als basisbehoefte moeten worden gezien, of zou ze haar prioriteiten moeten herzien? Moet de voedselbank zich beperken tot voedsel, of ook andere noden van mensen in armoede in overweging nemen? Deel je gedachten en laten we nadenken over waardigheid en keuzes in moeilijke tijden. Want hoewel roken ongezond is, is het voor mensen als Jamilla soms het enige stukje controle dat ze nog hebben.