Wat deze verandering voor Jannie nog pijnlijker maakt, is haar oorspronkelijke wens – om in deze zorgperiode door een van haar vier kinderen opgenomen te worden – die niet is uitgekomen. Het feit dat haar kinderen daar niet toe zijn overgegaan of die keuze hebben gemaakt, heeft haar diep geraakt en vaak aan het huilen gebracht.
Jannie wordt geplaagd door gevoelens van eenzaamheid en het idee dat haar kinderen niet vaak op bezoek zullen komen. Ook al heeft ze geen klachten over het verzorgingshuis en heeft ze veel respect voor het personeel daar, valt het haar zwaar om de emotionele gevolgen van deze overgang te verdragen.
Het gedwongen afscheid van haar vertrouwde omgeving en dagelijkse routines voelt voor haar als het loslaten van alles wat haar lief is. Ze beseft dat ze straks volledig afhankelijk zal zijn van anderen, ook voor simpele dingen zoals eten maken. Dit roept grote vragen op over ouderenzorg en de rol van familie. Het benadrukt de ingewikkelde gevoelens die opkomen bij zulke veranderingen in de latere levensjaren. Het zet de lezer aan het denken over de keuzes die zij voor hun eigen ouders zouden maken, en wat er nodig is om ouderen een gevoel van veiligheid, comfort en zorg te bieden in deze belangrijke levensfase.
