Jolanda vierde haar verjaardag zoals altijd: omringd door vrienden, met een geweldige borrelplank en een stapel cadeaus om open te maken. Maar toen ze het geschenk van haar beste vriendin Marleen opende, was ze even stil van verbazing. Het bleek precies dezelfde prachtige kristallen vaas te zijn die zij drie jaar geleden aan Marleen had gegeven. “Ik herkende hem meteen,” zegt Jolanda, nog steeds verbaasd.
De vaas was een uniek stuk, met de hand gemaakt en versierd met bloemengravures die naadloos in elkaar overgingen. Jolanda had met zorg deze vaas uitgekozen in een klein antiekwinkeltje als speciaal cadeau voor Marleens verjaardag. “Marleen houdt van artistieke en klassieke stijlen, dus dit leek me perfect voor haar,” deelt Jolanda. “Toen ik het haar toen gaf, vertelde ze me zelfs hoe blij ze ermee was.”
Nu, met de vaas terug in haar handen, voelde Jolanda zich heen en weer geslingerd tussen verbijstering en ongemakkelijkheid. “Merkt Marleen echt niet op dat ik deze vaas aan haar heb gegeven? Of dacht ze dat ik het niet zou doorhebben? Het was een ongemakkelijke situatie,” herinnert Jolanda zich. Ze wilde de sfeer van het feest niet verpesten door er iets van te zeggen, maar van binnen voelde ze zich gekwetst.
Ondanks haar poging om het cadeau niet teveel aandacht te geven, kon ze de situatie niet uit haar hoofd zetten. “Het was pijnlijk omdat die vaas voor mij stond voor de aandacht en zorg die ik in het cadeau gestoken had,” legt ze uit. Het idee dat Marleen hetzelfde cadeau zonder blikken of blozen had gerecycled en aan haar had teruggegeven, raakte Jolanda.
De Oplossing
Na er lang over te hebben nagedacht, besloot Jolanda om met een andere vriendin te praten voor advies. Ze vroeg zich af of ze Marleen erop moest aanspreken of het gewoon moest laten voor wat het was. Haar vriendin lachte en stelde voor dat het misschien een grappige vergissing was, hoewel ze Jolanda’s gekwetste gevoelens begreep.
Enkele dagen later voelde Jolanda zich klaar om Marleen te benaderen. Ze vroeg het op luchtige toon en polste of Marleen zich herinnerde dat ze diezelfde vaas ooit van haar had gekregen. Marleen’s reactie was onverwacht: “Ze leek ongemakkelijk en begon zenuwachtig te lachen,” zegt Jolanda. Marleen gaf toe dat ze zich niet had gerealiseerd dat het dezelfde vaas was en dacht dat het gewoon een mooi cadeau voor Jolanda zou zijn. “Ze bood oprecht haar excuses aan en zei dat het nooit haar bedoeling was geweest om me te kwetsen.”
Hoewel de excuses oprecht waren, bleef Jolanda toch met een ongemakkelijk gevoel zitten. “Het kwam over alsof mijn originele cadeau geen betekenis had gehad. Als ik ooit een cadeau zou recyclen, zou ik ervoor zorgen dat ik het niet teruggeef aan degene van wie ik het oorspronkelijk heb ontvangen,” legt ze uit, nog steeds een beetje verbaasd.
Door deze ervaring is Jolanda gaan nadenken over de waarde van cadeaus en vriendschap. “Een cadeau moet symbool staan voor de gedachte en zorg die je erin stopt,” vindt ze. “Het hoeft niet duur te zijn, maar het moet wel iets persoonlijks hebben. Misschien had ik niet met te hoge verwachtingen moeten beginnen, maar ik ging ervan uit dat Marleen die vaas zou herinneren als iets bijzonders voor haar.”
Nu vraagt Jolanda zich af hoe ze voortaan met cadeaus moet omgaan binnen hun vriendschap. “Het voelt vreemd om haar iets persoonlijks te geven, nu ik weet dat ze dat misschien niet waardeert,” zegt ze. “Misschien kies ik voortaan voor iets eenvoudigers of praktischer, iets waar ik niet per se een speciale waarde aan hoef toe te kennen.”
