Joop, een man van 79, besloot om weer eens lekker uit eten te gaan in Amsterdam. Dat doet hij wel vaker en daar kijkt hij altijd naar uit. Maar deze avond liep echt niet zoals hij had gedacht.
Hij had zin in een ontspannen avondje vol lekker eten en plezier, maar dat pakte anders uit. Het begon allemaal toen hij het restaurant binnenstapte.
“Ik was helemaal klaar voor een gezellige avond,” begint Joop te vertellen. Hij keek uit naar een smakelijke maaltijd in een gezellig restaurantje in Amsterdam, net zoals altijd. Maar nog voordat hij goed en wel zat, merkte hij dat er iets niet klopte.
Toen hij om een tafeltje vroeg, kreeg hij een vriendelijke ‘Hello, how are you?’ te horen. Eerst dacht hij dat het een grapje was, maar dat bleek al snel anders.
Onbegrip in eigen land
Joop, die zijn hele leven in Nederland Nederlands spreekt, kreeg ineens het gevoel alsof hij in het buitenland was. “Het was echt apart,” legt hij uit. Hij probeerde het gesprek in het Nederlands te voeren, maar de jonge serveerster leek hem totaal niet te begrijpen. “Ze staarde me gewoon aan zonder iets te zeggen.”
Al gauw werd duidelijk dat niemand van het personeel Nederlands sprak. Zelfs toen hij vroeg of er iemand Nederlands sprak, kreeg hij een antwoord in het Engels. Joops frustratie nam snel toe.
Hij herinnert zich vooral de geïrriteerde blikken van de medewerkers. “Ze zuchtten en rolden met hun ogen, alsof ik lastig was,” zegt Joop vol ongeloof. En dat terwijl hij gewoon zijn eten wilde bestellen in zijn eigen taal.
Joop, die gewend is om zonder problemen in zijn moedertaal te praten, vond dit echt niet kunnen. “Het leek wel of ze geen zin hadden om me te helpen,” gaat hij verder. “Ze lieten me aan mijn lot over, zonder enige hulp.”
Een onzichtbare klant
Hierdoor voelde Joop zich buitengesloten en ongewenst, alsof hij er niet toe deed. “Het leek wel of je daar alleen welkom was als je Engels sprak,” merkt hij op. “Dat maakte me echt verdrietig.”
Hij begrijpt dat Amsterdam een internationale stad is met veel toeristen. Engels spreken kan handig zijn, maar waarom dan niet ook gewoon Nederlands in een Nederlands restaurant?
“Ik hoef toch niet naar het buitenland om Engels te moeten spreken?” vraagt Joop zich af. “Waarom kunnen ze niet allebei spreken? Engels voor de toeristen en Nederlands voor mensen zoals ik?”
Het verhaal van Joop raakt een veelvoorkomend probleem aan. Veel oudere Nederlanders die gewend zijn om hun hele leven in hun moedertaal te praten, merken dat dit langzaamaan minder vanzelfsprekend is.
“Het voelt alsof Nederland steeds minder van ons wordt,” zegt Joop somber. “We moeten ons aanpassen aan de toeristen, terwijl het vroeger andersom was.”
Deze ervaring heeft Joop echt geraakt. “Ik ga daar niet meer heen,” besluit hij. “Het ging niet om het eten. Dat heb ik niet eens besteld, want ik voelde me gewoon niet welkom in mijn eigen stad.”
Joops verhaal wijst op een belangrijk probleem: de groeiende internationalisering van steden als Amsterdam, waarin toerisme soms voorgaat op de lokale bevolking.
Zijn ervaring herinnert ons eraan dat hoewel we een wereldwijde gemeenschap omarmen, het belangrijk blijft om ook de lokale cultuur en taal te respecteren. “Vooral als we in Nederland zijn,” zegt Joop resoluut. “Dan wil ik gewoon Nederlands kunnen spreken.”
