Als je Marco (42) spreekt, merk je meteen hoeveel trots hij haalt uit zijn werk als vuilnisman. Dat doet hij al bijna vijftien jaar met volle overtuiging en plezier. Toch zitten zijn kinderen nu in een fase waarin ze minder enthousiast zijn over wat hun vader doet. Sinds ze pubers zijn, lijkt die schaamte alleen maar sterker te worden.
Dat steekt soms, maar Marco begrijpt waar het vandaan komt. Hij weet dat de mening van leeftijdsgenoten in deze periode extra zwaar weegt. Hij begint elke dag met een goed humeur, maar zijn trots kan op bepaalde momenten toch een knauw krijgen door de afkeurende blikken van zijn kinderen.
Waarom onmisbare beroepen ertoe doen
In onze samenleving krijgen sommige banen veel lof, terwijl andere – zoals vuilnis ophalen – vaak over het hoofd worden gezien. Marco merkt dagelijks dat er op zijn werk wordt neergekeken. Tegelijk weet hij als geen ander hoe onmisbaar het is. Zonder mensen zoals hij zouden straten in no-time vervuilen en veranderen in een bende, iets wat hij en zijn collega’s juist elke dag voorkomen.
Het werk is fysiek, de dagen zijn lang en het weer werkt niet altijd mee. Toch geeft het hem enorme voldoening om de stad schoon te houden. Het bezorgt hem een sterk gevoel van trots en betrokkenheid. In zijn ogen is hij een belangrijke schakel in het grote stedelijke geheel.
Wat hem stoort, is dat niet elk beroep gelijk wordt gewaardeerd. Kantoorbaan? Dan lijk je automatisch meer respect te krijgen, zelfs als je werk weinig direct effect heeft op iemands woonomgeving. Marco draagt dan misschien geen pak, maar zijn werk zorgt wel dat buurten netjes en hygiënisch blijven.
Wat hij zijn kinderen vooral wil meegeven: het draait bij werk niet om status, maar om wat je bijdraagt. Je titel zegt weinig; het gaat erom dat je je inzet en met trots je job doet. Of je nu directeur, leraar of vuilnisman bent, elk beroep heeft z’n eigen waarde.
Marco probeert zijn kinderen te leren met respect naar alle beroepen te kijken en niet te snel te oordelen. Hij snapt hoe groot de invloed van vrienden en groepsdruk is op die leeftijd, maar hij blijft rustig bij zijn boodschap.
Zelf begon hij niet met het idee om vuilnisman te worden. Na een paar andere banen te hebben geprobeerd, belandde hij hier en voelde onverwacht: dit past. Daardoor leerde hij dat het niet uitmaakt of iets eerst tijdelijk lijkt; als je ergens uitkomt waar je blij van wordt en trots op bent, zit je goed.
Hoewel de houding van zijn kinderen hem soms nog raakt, hoopt hij dat ze later zullen zien hoe belangrijk zijn werk echt is. Voor hem is succes geen chic kantoor of een dik salaris; succes is kunnen zeggen dat je recht in de spiegel kunt kijken, hard werkt en iets goeds toevoegt aan de samenleving.
Marco blijft positief. Elke dag gaat hij met opgeheven hoofd op pad, met het besef dat hij een verschil maakt. En hij hoopt dat zijn kinderen dat op een dag ook zo zullen zien en trots zijn op wat hun vader doet.
