Marjan is 61, moeder van drie, en belandde onlangs in een lastige fase. Ze heeft jarenlang alles voor haar kinderen geregeld, maar besloot dat het tijd werd om hen te vragen mee te betalen aan de vaste lasten. Dat voorstel viel totaal verkeerd: haar kinderen reageerden boos. In deze blog nemen we haar situatie onder de loep en zoomen we in op de bredere vraag of en wanneer je volwassen kinderen om kostgeld vraagt.
Het grootste deel van haar leven zette Marjan haar kinderen op één. Ook toen ze volwassen waren, zorgde ze ervoor dat ze niets tekortkwamen. “Hun welzijn ging altijd voor, en geld vragen voelde niet goed,” vertelt ze. “Maar toen mijn financiële plaatje veranderde en alles duurder werd, merkte ik dat ik het niet meer alleen redde.” Ze zag ook dat ze niet de enige is: veel ouders blijven bijspringen voor hun volwassen kinderen en vragen zich af wanneer een bijdrage logisch is.
Een lastige afweging
Voor Marjan werd het punt bereikt toen de kosten bleven stijgen en haar inkomen achterbleef. “De rekeningen liepen op, boodschappen werden duurder en ik piekerde over mijn pensioen,” legt ze uit. Ze begon voorzichtig het gesprek met haar kinderen, hopend op begrip. “Maar hun reactie was allesbehalve mild,” zegt Marjan. “Ze voelden zich oneerlijk behandeld.”
Haar oudste, Erik van 28, was het meest verontwaardigd. “Hij wees erop dat ik nooit eerder om geld had gevraagd en vond het nu niet fair,” vertelt ze. Dat kwam hard aan en zette haar weer aan het denken: hoort kostgeld vragen bij opvoeden, of moeten ouders blijven zorgen zolang het kan?
Over kostgeld vragen aan thuiswonende volwassenen zijn de meningen stevig verdeeld. Sommigen vinden dat je daarmee voorbereidt op het echte leven en laat zien wat geld waard is. Anderen zeggen: zolang je het kunt, help je je kinderen uit onvoorwaardelijke liefde. “Ik wil niet dat ze zich ongewenst voelen, maar ik moet ook realistisch naar mijn toekomst kijken,” zegt Marjan. Het blijft een dunne lijn.
Marjan legde het voor aan vrienden en familie en kreeg een mix aan reacties. De één vond dat ze groot gelijk had en dat haar kinderen verantwoordelijkheid mogen nemen. De ander vond dat ze hen altijd zou moeten blijven steunen. Haar vriendin Sandra moedigde haar aan standvastig te blijven. “Ze moeten leren verantwoordelijkheid te dragen,” zegt Sandra. “Geld komt niet vanzelf en het leven is duur; dat hoort erbij.”
Ondanks de lastige emoties bleef Marjan bij haar besluit. Ze legde haar kinderen uit dat haar gevoel voor hen niet verandert, maar dat deze stap nodig is. Ze stelde voor om samen naar de cijfers te kijken en opties te bespreken. “Ik wil dat we dit als team aanpakken. We moeten met elkaar praten en allebei bereid zijn iets toe te geven,” legt ze uit.
Marjans verhaal laat zien hoe complex de relatie tussen ouders en volwassen kinderen kan worden. Kostgeld vragen is niet leuk, maar kan nodig zijn om financieel adem te halen én om verantwoordelijkheid bij te brengen. Uiteindelijk draait het om openheid en begrip over en weer. Marjan hoopt dat haar kinderen later zien dat het uit noodzaak kwam, niet uit minder liefde. “Het zijn pittige gesprekken, maar ik denk dat we er sterker uitkomen,” zegt ze vastberaden.
Met haar ervaring wil Marjan andere ouders een hart onder de riem steken die met hetzelfde worstelen. “We proberen allemaal het juiste te doen, en soms horen daar moeilijke keuzes bij,” benadrukt ze. “Als je eerlijk blijft en met elkaar in gesprek gaat, kun je samen veel aan.”
