Laura, 35 jaar en moeder van twee, staat na de breuk met haar man Mark ineens financieel op scherp. Wat ooit begon met optimisme en grote plannen, liep na jaren van spanning stuk en eindigde in een scheiding.
Voor hun kinderen, Emma (8) en Sam (6), zijn de gevolgen groot. “Het breekt mijn hart om te zien dat ze hieronder lijden,” zegt Laura met betraande ogen. “Ik wil niet dat ze in armoede terechtkomen, maar soms lijkt het die kant op te gaan.”
Na de scheiding zette Laura alles op alles om thuis rust en structuur te bieden. Toch blijft het geld een zwakke plek. Tijdens het huwelijk verdiende Mark het grootste deel van het inkomen, terwijl zij thuis was voor de kinderen en het huishouden.
Nu ze er alleen voor staat, voelt elke rekening zwaarder. “Huur, schoolspullen, eten… het stapelt zich op. Met wat ik nu verdien kom ik gewoon niet rond,” zegt ze bezorgd.
“En dan heb je nog de dingen die je niet ziet aankomen: een doktersrekening, een wasmachine die het begeeft…”
De druk om de basis voor haar kids te blijven regelen is groot. “Ik werk keihard om Emma en Sam te geven wat ze nodig hebben, maar het voelt nu alsof ik tegen de stroom in zwem. Ze horen niet op te groeien met geldzorgen,” zegt ze, terwijl ze zenuwachtig haar handen draait.
De stress raakt niet alleen haar portemonnee, maar ook hoe ze zich voelt. “Ik ben soms echt wanhopig. Het idee dat mijn kinderen misschien minder kansen krijgen omdat ik het niet kan bijbenen, doet pijn.”
Je merkt ook aan de kinderen dat de spanning er is. Emma vraagt geregeld of ze nog eens op vakantie kunnen, maar Laura kan daar geen ja op geven. “Ik moet ze vaker dingen onthouden die voor andere kinderen heel normaal lijken. Dat steekt,” fluistert ze terwijl er een traan over haar wang rolt.
Toekomst vol onzekerheid
Het schuldgevoel knaagt aan haar. “Als ik ze zie spelen met klasgenoten die wel op vakantie gaan of nieuwe kleding krijgen, wil ik hetzelfde voor hen regelen. Maar het geld is er gewoon niet.”
Er is ook sociale druk. “Iedereen lijkt het zo op orde te hebben. Ik zie moeders die zonder nadenken spullen voor hun kinderen kopen. Dan ga ik twijfelen aan mezelf,” geeft ze toe.
Balanceren tussen geldzaken en warm, beschikbaar ouderschap kost veel energie. “Ik probeer er helemaal te zijn voor hen, maar het is lastig als je hoofd vol zorgen zit.” Vrienden en familie steunen waar het kan, maar dat maakt de vaste lasten niet lager.
“Soms koken vrienden mee of passen ze op, superlief. Alleen wil ik niet steeds leunen op anderen,” zegt Laura. Uiteindelijk voelt ze zich zelf verantwoordelijk en afhankelijk zijn blijft ongemakkelijk.
Meer uren werken lijkt een optie, maar dat levert nieuwe problemen op. “Extra uren betekenen ook hogere opvangkosten. Het blijft een vicieuze cirkel,” legt ze uit.
“Ik zit klem tussen wat nodig is om te overleven en wat goed is voor mijn kinderen.” De toekomst maakt haar onrustig. Ze gunt Emma en Sam een onbezorgde jeugd, maar dat lijkt steeds lastiger te realiseren.
“Soms vraag ik me af hoe lang ik dit volhoud,” zegt ze zacht. Toch geeft ze de strijd niet op. “Voor hen ga ik door. Ze verdienen beter.”
De liefde voor haar kinderen houdt haar overeind. “Als ik ze hoor lachen, weet ik weer waarvoor ik het doe. Maar ik wil meer dan alleen overleven. Ze verdienen zoveel meer.”
Laura blijft hopen op betere tijden. “Ik wil toewerken naar een leven waarin we veilig zijn en geld geen dagelijkse zorg meer is,” zegt ze vastbesloten. De weg is zwaar, maar haar wil om de kinderen een betere toekomst te geven, houdt haar in beweging.
“Ik doe dit voor hen, en ik geloof dat het lukt. Maar makkelijk is het niet,” besluit ze, met een moe maar oprecht hoopvolle glimlach. Ze is vastbesloten niet alleen het hoofd boven water te houden, maar Emma en Sam ook alle liefde en steun te geven die ze nodig hebben.
