Linda, die 59 jaar oud is, zit in een huwelijk dat haar niet meer de vreugde brengt die ze ooit verwachtte. Haar man, Martin, is soms moeilijk en behandelt haar niet altijd goed, wat voor haar een zware belasting is. “We zijn al samen vanaf mijn zeventiende,” zegt ze. “Op mijn twintigste zijn we getrouwd. Destijds wist ik niet dat mannen ook anders konden zijn. Martin was eigenwijs, had een sterke wil en leek vaak alleen maar met zichzelf bezig. Maar hij had ook positieve eigenschappen. Hij had een goede baan, was altijd trouw en vergat nooit mijn verjaardag. Hoeveel mannen doen de moeite om altijd een cadeau voor hun vrouw te halen? En in de jaren dat de kinderen jong waren, liep ons gezin prima. We konden samen leven zonder elkaar echt in de weg te staan.”
Nu hun kinderen uit huis zijn en Martin met pensioen is, zijn er veranderingen. Ze brengen veel tijd samen door en dat leidt tot spanningen. “Wat me vroeger alleen stoorde, is nu echt een probleem geworden,” zegt Linda. “Hij is vaak slechtgehumeurd, soms dagenlang, zonder dat ik weet waarom. Hij wordt boos op me als hij denkt dat ik iets verkeerd doe. Zelfs de kinderen zeggen dat ik dit niet moet pikken en dat ik meer respect verdien.”
Ondanks alles denkt Linda er niet aan om te scheiden. “Wat zou ik moeten doen?” vraagt ze zich af. “Op mijn leeftijd uit elkaar gaan? Mijn vriendinnen zeggen dat ik nog een heel leven voor me heb, maar ik zie dat anders. Het is een eng vooruitzicht om alleen oud te worden. Wil ik mijn mooie huis inruilen voor een klein flatje? Dat idee beangstigt me. Misschien ben ik een beetje materialistisch, maar die dingen zijn belangrijk voor mij. Misschien wordt Martin na verloop van tijd weer gezelliger. Gelukkig hebben we een groot huis.”
Waarom Linda Blijft
Linda’s besluit om bij haar man te blijven, ondanks hoe hij zich gedraagt, draait vooral om haar behoefte aan zekerheid en stabiliteit. Op hun leeftijd is het niet simpel om te scheiden. Ze wil haar prachtige huis niet opgeven om alleen in een klein appartementje te wonen. Het vooruitzicht van alleen zijn weerhoudt haar ervan om veranderingen door te voeren. Ze geeft misschien toe dat ze materialistisch is, maar comfort en bekendheid betekenen veel voor haar.
Ze hoopt ook dat de situatie kan verbeteren. Linda gelooft dat Martin op termijn minder prikkelbaar zal worden en misschien weer wat gezelliger zal zijn. Ze denkt dat met geduld en ruimte de scherpe kantjes van zijn humeur wat kunnen verdwijnen.
Ondanks dat haar kinderen aandringen op meer respect en aandacht voor haar situatie, blijft Linda trouw aan de gewoontes van haar huwelijk. Vriendinnen zeggen dat ze nog steeds de kans heeft om iets te veranderen, maar Linda ziet die mogelijkheden niet op dezelfde manier. In plaats van te focussen op wat er ontbreekt, waardeert ze wat ze heeft en wat haar bekend en veilig aanvoelt.
Het idee van een toekomst die misschien somberder wordt, voedt haar angsten. Alleen zijn en de mogelijkheid accepteren dat er geen verbetering komt, is voor haar een grote stap. Ze kiest ervoor te leven met de hoop dat Martin zijn gedrag een beetje bijstelt. Linda kiest ervoor om de risico’s van verandering niet aan te gaan en zoekt stabiliteit binnen de structuur van haar huidige leven.
