Linda, op de respectabele leeftijd van 72, zit in een huwelijk dat niet aan haar verwachtingen voldoet. Haar man, Martin, kan soms erg onaardig zijn tegen haar, wat ze heel zwaar vindt. “We zijn samen sinds mijn zeventiende,” legt ze uit. “Op mijn twintigste hebben we elkaar het jawoord gegeven. Ik had toen geen idee dat mannen anders konden zijn. Martin was koppig en eigenwijs en stond altijd op de voorgrond. Toch had hij ook positieve kanten. Zijn werk was goed, hij was trouw en vergat mijn verjaardag nooit. Hoeveel mannen doen de moeite om hun vrouw een cadeau te geven? In de tijd dat de kinderen nog klein waren, liep alles in ons gezin best soepel. We konden goed met elkaar opschieten zonder echt in elkaars vaarwater te komen.”
Nu de kinderen uit huis zijn en Martin met pensioen is, is de dynamiek veranderd. Ze brengen veel tijd samen door, en dat kan zorgen voor wrijving. “Wat ik ooit als lastig beschouwde, is nu een echt probleem geworden,” zegt Linda. “Hij is vaak chagrijnig, soms dagen achter elkaar, zonder dat ik weet waarom. Hij snauwt naar me als hij vindt dat ik iets niet goed doe. Zelfs de kinderen benadrukken dat ik dit niet zou moeten pikken en dat ik meer respect verdien.”
Toch overweegt Linda geen scheiding. “Wat moet ik doen?” vraagt ze zich af. “Op mijn leeftijd nog uit elkaar gaan? Mijn vriendinnen vinden dat ik nog een heel leven voor me heb, maar zo zie ik dat niet. Alleen oud worden vind ik een eng vooruitzicht. Wil ik mijn prachtige huis opgeven voor een klein appartementje? Het idee alleen al schrikt me af. Misschien ben ik materialistisch, maar die dingen zijn wel belangrijk voor mij. Misschien wordt Martin weer iets gezelliger mettertijd. Gelukkig hebben we een ruim huis.”
Waarom Linda Niet Vertrekt
Dat Linda bij haar man blijft, ondanks zijn gedrag, komt vooral door haar behoefte aan zekerheid en stabiliteit. Op deze leeftijd is het niet eenvoudig om te scheiden. Ze wil haar mooie huis niet verruilen voor een klein appartementje en alleen wonen. Het vooruitzicht van eenzaam ouder worden weerhoudt haar ervan actie te ondernemen. Hoewel ze zichzelf misschien wat materialistisch vindt, zijn comfort en vertrouwdheid belangrijk voor haar.
Daarnaast houdt ze hoop dat de situatie verbeterd. Linda verwacht dat Martin mettertijd minder chagrijnig wordt en weer gezelliger wordt. Ze denkt dat met de juiste hoeveelheid ruimte en geduld zijn humeur wat kan verzachten.
Ondanks dat haar kinderen pleiten voor meer respect en erkenning voor haar situatie, blijft Linda vasthouden aan de gewoonten van haar huwelijk. Vriendinnen zeggen dat er nog steeds een kans is op verandering, maar Linda ziet deze toekomst niet rooskleurig in. In plaats van te focussen op wat er ontbreekt, waardeert ze wat ze wel heeft en wat haar vertrouwd en veilig voelt.
Het idee dat haar toekomst alleen maar slechter kan worden, voedt haar angsten. Alleen zijn en accepteren dat dingen misschien niet beter worden, is voor haar een grote stap. Ze kiest ervoor te blijven leven met de hoop dat Martin zijn houding wat zal aanpassen. Linda kiest ervoor de risico’s van verandering te vermijden en zoekt haar geluk binnen de huidige structuur van haar leven.
