Linda, nu 72 jaar, leeft binnen een huwelijk dat haar niet meer gelukkig maakt. Haar man, Martin, behandelt haar soms onbeleefd, wat voor haar erg moeilijk is. “We zijn samen sinds ik zeventien was,” deelt ze mee. “Op mijn twintigste zijn we getrouwd. Destijds wist ik niet beter dan dat alle mannen zo waren. Hij was eigenwijs, heel koppig en leek vooral gefocust op zichzelf. Maar Martin had ook zijn positieve kanten. Hij had een goede baan, was trouw aan mij en vergat nooit mijn verjaardag. Hoeveel mannen doen dat? Toen de kinderen nog klein waren, leek alles goed te gaan. Ons gezin functioneerde zonder al te veel spanning.”
Nu de kinderen op zichzelf wonen en Martin met pensioen is, is de situatie verandert. Ze brengen veel tijd met elkaar door, wat voor spanningen zorgt. “Wat ik vroeger onprettig vond, is nu een echt probleem geworden,” zegt Linda. “Hij kan chagrijnig zijn, soms dagen achter elkaar, zonder dat ik begrijp waarom. Hij is kortaf als hij denkt dat ik iets verkeerd doe. Zelfs de kinderen zeggen dat ik meer respect moet eisen.”
Toch overweegt Linda geen scheiding. “Wat moet ik doen?” vraagt ze zich af. “Op deze leeftijd scheiden? Mijn vriendinnen zeggen dat ik nog een lang leven voor me heb, maar ik kijk daar anders tegenaan. Alleen oud worden beangstigt me. Wil ik mijn mooie huis inruilen voor een kleine flat? Die gedachte stoot me af. Misschien ben ik een beetje materialistisch, maar dat soort dingen betekenen veel voor mij. Misschien wordt Martin met de tijd weer wat gemoedelijker. Gelukkig hebben we een ruim huis.”
Waarom Linda Niet Vertrekt
Linda blijft bij haar man, ondanks zijn gedrag, voornamelijk uit behoefte aan stabiliteit en zekerheid. Op hun leeftijd is een scheiding een ingewikkelde beslissing. Ze wil haar fijne huis niet opgeven voor een klein appartementje alleen. De gedachte aan alleen zijn houdt haar tegen om stappen te ondernemen. Misschien ziet ze zichzelf als materialistisch, maar comfort en bekendheid betekenen veel voor haar.
Daarnaast hoopt ze op verbetering. Linda gelooft dat Martin met de tijd zijn humeur beter onder controle zal krijgen en weer gezelliger zal worden. Ze denkt dat met voldoende ruimte en geduld de scherpe randjes blijven afnemen.
Ook al dringen haar kinderen aan op meer respect en aandacht voor haar situatie, blijft Linda vasthouden aan de gewoontes binnen haar huwelijk. Vriendinnen suggereren dat ze nog altijd een kans heeft om het anders aan te pakken, maar Linda ziet die mogelijkheid niet. In plaats van zich te focussen op wat ontbreekt, waardeert ze wat ze heeft en wat bekend en veilig voelt.
De gedachte dat haar leven misschien wel moeilijker kan worden weerhoudt haar ervan actie te ondernemen. Alleen zijn en accepteren dat misschien niets beter wordt, is een grote stap voor haar. Ze kiest ervoor te hopen dat Martin zijn gedrag nog bijstelt. Linda vermijdt liever de risico’s van veranderingen en zoekt haar geluk binnen de bestaande kaders van haar leven.
