Linda, inmiddels 72 jaar, merkt dat haar huwelijk niet aan haar verwachtingen voldoet. Haar man, Martin, kan soms onaardig tegen haar doen, iets wat voor haar erg zwaar is. “We zijn samen sinds ik zeventien was,” zegt ze. “Op mijn twintigste zijn we getrouwd. Toen had ik geen idee dat er andere typen mannen bestonden. Martin was koppig, vastberaden en vaak alleen met zichzelf bezig. Maar hij had ook zijn goede momenten. Hij had een goede baan, bleef altijd trouw aan me en vergat nooit mijn verjaardag. Hoeveel mannen bedenken zich nou om hun vrouw een cadeau te geven, vraag ik je af? In de periode dat de kinderen jong waren, ging het in ons huishouden best goed. We gingen redelijk met elkaar om zonder echt in de weg te staan.”
Nu de kinderen uit huis zijn en Martin niet meer hoeft te werken, zijn er dingen veranderd. Ze brengen veel tijd samen door, wat spanningen met zich mee brengt. “Ik zie nu dat de dingen die ik ooit storend vond, echt een probleem zijn geworden,” deelt Linda. “Hij is vaak slechtgehumeurd, soms dagen achter elkaar, zonder dat ik weet waarom. Hij reageert bot als hij denkt dat ik iets verkeerd doe. Zelfs de kinderen zeggen dat ik dit niet moet pikken en dat ik meer respect verdien.”
Toch overweegt Linda geen scheiding. “Wat kan ik doen?” vraagt ze zich af. “Op mijn leeftijd nog uit elkaar gaan? Mijn vriendinnen zeggen dat er nog een heel leven voor me ligt, maar ik zie dat anders. De gedachtes alleen oud te worden maken me bang. Wil ik mijn mooie huis inruilen voor een eenzaam appartementje? Alleen de gedachte al beangstigt me. Misschien ben ik wel wat materialistisch, maar die dingen zijn voor mij belangrijk. Misschien wordt Martin na verloop van tijd wel weer wat leuker. Gelukkig hebben we een groot huis.”
Waarom Linda Blijft
Linda’s besluit om bij Martin te blijven, ondanks zijn gedrag, komt voort uit haar behoefte aan zekerheid en stabiliteit. Op hun leeftijd is scheiden geen eenvoudige optie. Ze wil haar prachtige huis niet opgeven om in haar eentje in een klein appartement te wonen. De gedachte om alleen te zijn houdt haar tegen om stappen te ondernemen. Ze noemt zichzelf misschien wel materialistisch, maar comfort en vertrouwdheid zijn voor haar van groot belang.
Ook leeft de hoop dat de dingen beter worden. Linda hoopt dat Martin met de tijd minder prikkelbaar wordt en weer wat gezelliger. Ze vertrouwt erop dat met genoeg ruimte en geduld de scherpe randjes aan zijn humeur kunnen afnemen.
Ondanks de aansporingen van haar kinderen voor meer respect en aandacht, blijft Linda vasthouden aan de patronen van hun huwelijk. Vriendinnen zeggen dat ze nog steeds de mogelijkheid heeft om verandering te zoeken, maar Linda ziet de toekomst anders. In plaats van zich te richten op wat er ontbreekt, waardeert ze wat ze wel heeft en wat vertrouwd en veilig aanvoelt.
Het idee dat haar toekomst alleen slechter kan worden, voedt haar angsten. Alleen zijn en accepteren dat de situatie misschien niet verbetert, is voor haar een grote stap. Ze kiest ervoor om te leven met de hoop dat Martin zijn gedrag aanpast en vermijdt de risico’s van verandering. Ze zoekt haar welzijn binnen de structuur die ze nu heeft.
