Linda, op haar 72e, zit vast in een huwelijk dat anders is dan ze zich had voorgesteld. Haar man, Martin, behandelt haar niet altijd goed, wat moeilijk voor haar is. “We zijn samen sinds m’n zeventiende,” deelt ze. “Op mijn twintigste stapten we in het huwelijksbootje. Toen had ik geen idee dat mannen anders konden zijn. Hij was eigenwijs, koppig en vaak alleen met zichzelf bezig. Maar Martin had ook z’n fijne kanten. Hij had een goede baan, was trouw en hij vergat nooit mijn verjaardag. Hoeveel mannen geven hun vrouw elk jaar een cadeau, denk je? Toen de kinderen klein waren, ging het prima in ons gezin. We leefden langs elkaar heen zonder echt problemen.”
Nu de kinderen zijn uitgevlogen en Martin met pensioen is, zijn de zaken veranderd. Ze zijn veel samen en dat zorgt voor spanningen. “Wat ik vroeger vervelend vond, is nu echt een probleem geworden,” zegt Linda. “Hij is vaak humeurig, soms dagenlang zonder duidelijke reden. Hij doet onaardig als hij denkt dat ik iets fout doe. Zelfs de kinderen zeggen dat ik geen genoegen moet nemen en meer respect verdien.”
Linda denkt niet aan een scheiding. “Wat moet ik doen?” vraagt ze zich af. “Op mijn leeftijd nog uit elkaar? Mijn vriendinnen zeggen dat ik nog veel leven voor de boeg heb, maar ik ben het daar niet mee eens. De gedachte om alleen oud te worden, jaagt me angst aan. Wil ik mijn mooie huis verruilen voor een eenzaam flatje? Dat idee maakt me bang. Misschien ben ik materialistisch ingesteld, maar die dingen betekenen veel voor me. Wie weet wordt Martin vanzelf weer gezelliger. Gelukkig hebben we een groot huis.”
Waarom Linda Blijft
Linda’s beslissing om bij Martin te blijven, ondanks zijn gedrag, is vooral te danken aan haar verlangen naar stabiliteit en zekerheid. Op hun leeftijd is scheiden geen gemakkelijke keus. Ze wil haar prachtige huis niet opgeven om alleen in een kleiner appartement te wonen. De angst voor eenzaam zijn houdt haar tegen om iets te veranderen. Ze noemt zichzelf misschien materialistisch, maar comfort en bekendheid zijn van betekenis voor haar.
Daarnaast is er een sprankje hoop dat de situatie verbetert. Linda hoopt dat Martin door de tijd heen minder prikkelbaar wordt en weer iets gezelliger is. Ze gelooft dat met de juiste ruimte en geduld de scherpe randjes van zijn humeur wat zullen slijten.
Ondanks dat haar kinderen haar aanmoedigen om meer voor zichzelf op te komen en aandacht te besteden aan haar situatie, blijft Linda trouw aan wat ze gewend is in haar huwelijk. Vriendinnen zeggen dat ze de kans heeft om te veranderen, maar Linda ziet niet hetzelfde toekomstbeeld. In plaats van te focussen op wat ontbreekt, waardeert ze wat bekend en vertrouwt voelt.
De gedachte dat het leven alleen maar slechter zou kunnen worden, voedt haar angsten. Alleen zijn en erkennen dat dingen misschien niet beter worden, is een grote stap voor haar. Ze kiest ervoor vast te houden aan de hoop dat Martin zijn houding zal verbeteren. Linda kiest ervoor de veranderingen en risico’s te vermijden en probeert haar welzijn te vinden binnen de bestaande structuur van haar leven.
