Peter, die een beetje cynisch is, lacht en zegt: “Afval scheiden? Ik dump alles gewoon in die bak verderop.” We herkennen het allemaal: je begint met grootse plannen om afval netjes te scheiden, maar uiteindelijk nemen oude gewoontes het weer over. Wat als je groene voornemens niet alleen mislukken, maar zelfs leiden tot het achteloos alles bij elkaar gooien? Dit is een verhaal over de dagelijkse druk, uitputting en een dure designerprullenbak die uiteindelijk meer frustratie dan gemak opleverde. Die bak kostte me 150 euro – dat had echt beter besteed kunnen worden aan een flinke voorraad vuilniszakken.
De start van alle goede bedoelingen
Toen ik die hippe prullenbak net in huis had, was ik ontzettend blij. Het ding had aparte vakken voor glas, papier, GFT en plastic, terwijl restafval naar een andere container moest. Het voelde alsof ik de planeet eigenhandig redde, categorie voor categorie.
Maar al snel werd het leven drukker. Eerst verhuisden we, toen werd mijn zoontje geboren – een lieve, maar altijd klagende baby. Het klinkt lief, maar als je uitgeput bent, lijkt zelfs de schattigste baby een kleine dictator die al je plannen dwarsboomt.
De verleiding van één vuilniszak
Afval scheiden veranderde van een bewuste keuze in een luxe. Het begon met het GFT-bakje dat ik steeds vergat te legen, wat uiteindelijk leidde tot een kleine wetenschappelijke schimmelstudie. Op een hectische dag – zo’n dag na een slapeloze nacht –, zat ik met een enorme berg afval: luiers, potjes babyvoeding, en eten. Alles ging simpelweg in één zak. “Ach, ik sorteer het later wel,” praatte ik mezelf goed. Maar dat ‘later’ kwam nooit.
Wat een incident leek, werd een gewoonte. Plotseling stond ik ’s avonds laat buiten, met stampvolle vuilniszakken, hopend dat niemand me zou zien. Het voelde als een soort geheime actie waar ik eigenlijk niet aan mee wilde doen. Niemand mocht ontdekken dat mijn dure prullenbak van 150 euro eigenlijk decoratie was.
De eenvoud van gemak versus milieuregels
In alle eerlijkheid, dit voelde niet goed. Elke keer dat ik met zo’n zak sjouwde, hoorde ik welbekende slogans zoals “Verbeter de wereld, begin bij jezelf” in mijn hoofd. Maar voor nu ging het vooral om een rustig slapend kind en een beetje minder stress voor mezelf. Ik neem me voor die milieubijdrage later weer op te pakken.
Ondertussen groeit mijn zoontje, nu zes maanden oud, en we krijgen eindelijk wat meer slaap. Er is licht aan het eind van die vermoeiende tunnel. Misschien komt er een moment dat ik serieus met afval scheiden begin. Maar voor nu? Voor nu gooi ik alles in één zak en probeer de ironie ervan te negeren.
Dit verhaal gaat over idealen, schuldgevoel en een flinke dosis zelfspot. Tja, een prullenbak van 150 euro kopen om het milieu te redden en dan alles in die bak proppen? Het voelt als een inside joke over afval die ik onbewust tot mijn grootste bijdrage maak.
Bron foto: Wikipedia
