Een Vondst in het Bos
Enkele jaren terug, tijdens een wandeling door de Engelse bossen, ontdekte fotograaf Sid Saunders iets bijzonders. Hij was van het pad afgeweken om een waterplas te ontwijken en botste bijna tegen wat hij eerst voor een grote steen aanzag. Bij nader inspectie bleek het echter iets heel anders te zijn: een kleine grafsteen, grotendeels verborgen onder een laag mos en bladeren.
De grafsteen was oud en vervuild, dus besloot Saunders hem schoon te maken om meer te weten te komen over degene die hier meer dan 130 jaar geleden begraven was. “De volgende ochtend keerde ik terug om de omgeving op te ruimen,” vertelde Saunders aan The Dodo.
Zodra de steen schoon was, werd onthuld dat het geen gewone grafsteen was; het betrof een gedenkteken voor iemand’s huisdier, een konijn dat in 1882 was gestorven. De inscriptie luidde: “Ter herinnering aan de kleine Duchie,” met daarbij een gravure van een konijn. “Geboren augustus 1869. Overleden december 1882.”
In eerste instantie dacht Saunders dat het misschien om een hondengraf ging — maar het bleek voor een kleiner dier te zijn. “Ik was echt verbaasd!” zei Saunders. “Toen alles was schoongemaakt, ontdekte ik de tekening van een konijn en besefte ik dat het waarschijnlijk een Nederlands konijnenras was.”
Duchie: Een Dierbaar Konijn
Met de juiste zorg kunnen tamme konijnen vaak tien jaar of langer leven. Duchie had het geluk om maar liefst dertien jaar te worden, wat een respectabele leeftijd is voor een konijn. Zijn eigenaars zorgden voor een sierlijke grafsteen bij zijn overlijden. Huisdieren maken immers deel uit van de familie, en Duchie was duidelijk goed verzorgd om zo lang te kunnen leven, benadrukte Saunders.
De plek waar Duchie begraven ligt, maakte ooit deel uit van een privélandgoed uit de 19e eeuw, vertelde Saunders. Het is waarschijnlijk dat het konijn toebehoorde aan de bewoners van dat landgoed. Tegenwoordig is dit gebied bekend als Marline Wood, en zijn er volop wandelpaden voor natuurliefhebbers en fotografen.
Hoewel er veel mysterie blijft over zijn familie, is één ding duidelijk: ze waren dol op hun huisdier. Dankzij de zorg van zijn familie en Saunders’ herontdekking kan Duchie, meer dan een eeuw na zijn overlijden, nog steeds geëerd worden door dierenliefhebbers.
