
Marco, nu 42 jaar oud, heeft bijna vijftien jaar achter de rug als vuilnisman. Elke dag gaat hij met plezier naar zijn werk, maar hij merkt dat zijn kinderen zijn enthousiasme niet delen. Nu ze ouder worden, ervaren ze schaamte over zijn beroep.
Ondanks de gevoelens van zijn kinderen, blijft Marco positief. Voor hem is zijn werk cruciaal en draagt hij iets bij aan de samenleving, een inzicht dat zijn kinderen misschien nog niet helemaal snappen.
Marco vertelt dat zijn kinderen terughoudend worden wanneer het gesprek over zijn baan gaat, vooral als hun vrienden informeren. Vaak proberen ze het onderwerp te veranderen of worden stil. In het begin deed dit hem veel pijn, maar ondertussen begrijpt hij het beter.
Tieners willen zich graag bewijzen en hechten veel waarde aan de mening van anderen. In onze maatschappij hebben sommige beroepen nu eenmaal meer aanzien dan andere, en daar valt vuilnisman niet echt onder. Marco merkt dit dagelijks. Hoewel hij soms geconfronteerd wordt met neerbuigende blikken wanneer hij met de vuilniswagen door de wijk rijdt, weet hij dat zijn werk essentieel is.
Zijn baan is zeker niet makkelijk, fysiek zwaar werk dat vroeg opstaan en lange dagen vereist, ongeacht het weer. Ondanks al deze moeilijkheden voelt Marco grote voldoening wanneer hij de straten schoon achterlaat. Hij ziet zichzelf als een onmisbare schakel binnen de samenleving.

Zelfrespect en Waardering
Wat Marco het meest raakt, is hoe de maatschappij verschillende beroepen verschillende waarden toekent. Hij kent mensen met kantoorbanen die enkel door hun nette kleding meer respect krijgen. Ondanks dat hij in zijn overall werkt, is zijn bijdrage niet minder belangrijk.
Hij wil zijn kinderen bijbrengen dat je werk je identiteit niet bepaalt, maar wel hoe je het werk uitvoert en dat je er trots op bent. Of je nu directeur bent of vuilnisman, wat telt is de inzet en zorg waarmee je werkt.
Marco vindt het essentieel dat zijn kinderen begrijpen dat alle beroepen waarde hebben en dat je altijd trots kunt zijn, zolang je je best doet. Hij weet dat het moeilijk kan zijn voor tieners om dit te begrijpen, want zij willen vooral door hun vrienden geaccepteerd worden, waar aanzien vaak een grote rol speelt.
Hij herkent deze houding omdat hij zelf ook jong is geweest. Hoewel het lastig is om zijn kinderen dit te laten inzien, blijft hij er geduldig mee omgaan. Hij wil dat ze beseffen dat elk beroep respect verdient en dat ze niet te snel een oordeel moeten vellen.
Ooit wist Marco zelf ook niet goed wat hij wilde doen. Hij probeerde verschillende dingen voordat hij uiteindelijk als vuilnisman aan de slag ging. Wat als tijdelijke baan begon, werd een rol waarin hij zich compleet op zijn gemak voelt.
Marco heeft geleerd dat het belangrijk is om met trots en toewijding je werk te doen, ongeacht welk beroep je hebt. Ondanks dat zijn kinderen nog steeds schaamte voelen, hoopt hij dat ze op een dag snappen hoe waardevol zijn werk is.
Marco blijft positief en is ervan overtuigd dat hij verschil maakt. Hij probeert zijn kinderen te laten zien dat succes niet bepaald wordt door een hoog salaris of te werken op een kantoor, maar door de trots die je voelt over je werk en je bijdrage aan de maatschappij.
Stevig in zijn schoenen blijft hij zijn werk uitvoeren, in de hoop dat zijn kinderen op een dag inzien hoeveel impact hij eigenlijk heeft.