Margriet is 38 en heeft twee jongens van vier en zes. Ze houdt ontzettend van haar kinderen en dat toont ze duidelijk – letterlijk.
Elke ochtend en avond krijgen haar zoons een kus. Niet op het voorhoofd of de wang, maar gewoon op de mond.
Voor Margriet voelt dit liefdevol en teder aan, en voor haar is het de normaalste zaak van de wereld. Maar niet iedereen om haar heen deelt die mening.
“Waarom zouden we daarmee stoppen?”
Ze doet het al vanaf de geboorte van haar kinderen. Wat eerst zachte babykusjes waren, zijn nu korte, spontane momentjes van liefde.
Toch kijken haar vriendinnen er steeds meer van op. “Ze zijn toch al vier, dat doe je niet meer, toch?”
Margriet begrijpt die ophef niet. “Waarom zou liefde ineens afstandelijk moeten als je kind groter wordt? Dat is vreemd in mijn ogen.”
Ze vindt het zelfs treurig dat er een moment zou zijn waarop je als moeder moet stoppen met tederheid naar je kinderen.
“We zijn geen Amerikanen”
Margriet denkt dat het een cultuurding is. “In Nederland voelt lichamelijke genegenheid meestal ongemakkelijk aan. Alles moet hier zo nuchter en zakelijk zijn.”
In veel andere landen is het de normaalste zaak dat ouders hun kinderen een kus geven. “Hier doen we net alsof het raar is.”
Ze noemt het een overdreven preutsheid. “Eerst zeggen we dat kinderen meer liefde nodig hebben, en dan mag het niet meer fysiek.”
Oordelen zonder context
Vriendinnen vinden het “te intiem”. Zelfs familie maakt opmerkingen. “Ik zou ‘te close’ zijn met mijn kinderen.”
Dat maakt Margriet boos. “Alsof ik verkeerd bezig ben omdat ik mijn kinderen durf te knuffelen en te zoenen.”
Ze vindt het hypocriet. “Kinderen mogen eindeloos op een scherm zitten, maar een moeder die haar kind op de mond zoent, is ineens ongepast?”
Seksualisering van het gewone
Voor Margriet gaat het verder dan opvoeden. Ze ziet het als een symptoom van een maatschappij die alles seksualiseert – zelfs moederliefde.
“We kunnen geen liefdevolle aanraking meer zien zonder er iets verdachts achter te zoeken. Dat is pas ziek.”
Ze stelt: “Een kus op de mond van je kind is geen seksuele handeling. Het is juist een teken van vertrouwen en geborgenheid.”
“Mijn kinderen hebben hier een stem in”
Volgens Margriet komt het initiatief vaak van haar jongens zelf. “Ze vragen om een kusje, en dan doen we dat gewoon. Heel normaal.”
Als ze niet meer willen, stopt het. Maar zolang dat niet zo is, past ze zich niet aan wat “anderen” vinden.
“Ik ben hun moeder, geen PR-manager. Mijn opvoeding draait om wat goed is voor ons, niet om wat anderen prettig vinden.”
Schaamte is aangeleerd
Margriet denkt dat veel mensen zelf een kille opvoeding hebben gehad. “Geen knuffels, geen warmte, alles moest stoer en sterk zijn.”
“En nu projecteren ze die afstandelijkheid op anderen, omdat ze nooit anders hebben ervaren.”
Zij doet het juist anders. “Mijn kinderen groeien op in een omgeving vol veiligheid en liefde. Daar ben ik trots op.”
Geen twijfels meer
De kritiek raakt haar niet meer. “Ik ben een moeder, geen robot. Als mijn jongens een kus willen, krijgen ze die.”
Wie dat niet begrijpt, kan beter wegblijven. “Ik laat me niet beïnvloeden omdat een buurvrouw of vriendin het niet begrijpt.”
We zouden ons eerder moeten afvragen waarom zoveel mensen hartelijkheid niet meer normaal vinden.
Een grens die niet bestaat
Margriet krijgt vaak te horen: “Hoe lang blijf je dit eigenlijk nog doen?” Haar antwoord is duidelijk: “Zolang het voor ons goed voelt.”
Ze legt geen willekeurige grens van vier, zes of acht jaar. “Liefde kent geen leeftijdsgrens, alleen wederzijds respect.”
Als haar jongens ooit aangeven dat ze het niet meer willen, dan stopt het. Maar het zal niet stoppen omdat anderen het ongemakkelijk vinden.
Wat vind jij?
Is Margriet een liefdevolle moeder in een koude wereld, of negeert ze de sociale normen die er wel zouden moeten zijn?
Moet ouderliefde begrensd worden door de mening van anderen, of is het genoeg dat het tussen ouder en kind goed voelt? Wat is jouw mening?
