Nou, denk je eens in. Margriet is 66 jaar oud en staat verbaasd te kijken hoe haar buurvrouw steeds weer haar afval in Margriets kliko stopt. Maar ruziemaken, dat is niet haar ding. Deze situatie duurt nu al weken, en elke keer als ze haar buurvrouw betrapt, overweegt Margriet om er iets van te zeggen. Toch weerhoudt de vrees voor een conflict haar. Liever vermijdt ze dat, zodat de rust in de buurt behouden blijft.
Een paar maanden geleden begon dit allemaal. Margriet woont al meer dan dertig jaar in een rustig stukje Leeuwarden. Iedereen kent elkaar en een praatje is zo gemaakt. Marleen, de buurvrouw waar het om gaat, kwam een paar jaar geleden in de straat wonen. Er was eigenlijk altijd een fijne verstandhouding; ze zwaaiden naar elkaar als ze elkaar zagen. Maar toen ontdekte Margriet ineens dat haar kliko veel te vol zat. Eerst dacht ze aan een vergissing, iemand die per ongeluk de verkeerde bak had gebruikt. Maar niet lang daarna, net bij zonsondergang, zag ze door het raam Marleen met een vuilniszak naar haar kliko sluipen.
Als verstijfd bleef Margriet achter het gordijn staan, ongelovig over wat ze zag. Waarom deed Marleen dit? Was haar eigen container vol? Margriet wilde op dat moment al naar buiten stormen, maar de angst voor confrontatione liet haar bevroren staan.
Margriet is altijd al bang om ruzie te maken. Ze wil er alles aan doen om dat te voorkomen, vooral met de buren. Ze is bang dat Marleen kwaad zou worden of dat de sfeer in de buurt zou verslechteren, waardoor ze niets zegt. Toch ziet ze wekenlang Marleen steeds weer een zak in haar kliko gooien, vlak voordat de vuilniswagen komt. Elke keer krijgt Margriet er een knoop van in haar maag, een onrechtvaardig gevoel dat ze niet kan negeren.
Om zichzelf te sussen, probeert Margriet het te relativeren. “Ach, het kan niemand wat schelen,” stelt ze zichzelf gerust. “Misschien heeft ze gewoon een keer te veel afval.” Maar hoe vaker het gebeurt, hoe meer last Margriet ervan krijgt. Haar kliko is nu zo vol dat ze haar eigen vuil nauwelijks nog kwijt kan, en het lijkt onterecht dat zij moet opdraaien voor andermans rommel. Een simpel verzoek van Marleen om wat ruimte te lenen had misschien geholpen, maar nu voelt het als een misbruik van vertrouwen.
De Overpeinzingen
Margriet vraagt zich vaak af of Marleen denkt dat ze haar gedrag niet doorheeft, of dat ze ervan uitgaat dat Margriet er toch niets van zal zeggen. Misschien gokt Marleen erop dat Margriet te bang is voor confrontaties en rekent ze erop dat Margriet niets zal ondernemen. Ondanks de interne strijd zegt Margriet niets, terwijl Marleen vriendelijk naar haar zwaait.
Margriets dochter heeft haar aangemoedigd om er iets van te zeggen. “Mam, sta voor jezelf op. Laat je niet zomaar gebruiken,” drong ze aan. Margriet weet dat haar dochter gelijk heeft, maar elke keer als ze zichzelf vertelt dat ze erover moet praten, zakt ze weer terug in haar angst dat het alles alleen maar erger maakt en ze haar band met de buurvrouw zal verstoren.
Ondanks de voortdurende afvalsituatie blijft Margriet stil. Ze voelt zich gevangen tussen de noodzaak om voor zichzelf op te komen en de angst dat een confrontatie de goede sfeer in de buurt zou verpesten. Misschien vindt ze ooit de moed om erover te praten, maar voor nu kiest ze ervoor om de vrede te bewaren, hoe moeilijk dat ook kan zijn.
Wat zou jij doen in Margriets situatie? Zou je het gesprek aangaan, of kies je er ook voor om de rust te bewaren? Praat mee over dit dilemma op onze Facebook-pagina en deel je mening met anderen!
