De Last Delen
Ik ben Marianne, 41 jaar oud, en ik moet iets belangrijks kwijt. Mijn man, Dirk, wil al een hele tijd niet werken. Intussen ben ik degene die alle rekeningen betaalt en voel ik me meer de volwassene in onze relatie. Ik hou nog steeds van hem, daar twijfel ik niet aan, maar de situatie is onhoudbaar.
Toen Dirk en ik elkaar ontmoetten, hadden we beiden een baan. We verdeelden de kosten eerlijk, en zelfs toen ik meer begon te verdienen, maakte dat niets uit. We functioneerden als een team. Als ik wat vaker betaalde voor een etentje of vakantie, was dat prima, omdat hij ook een bijdrage leverde waar hij kon.
De dingen veranderden een paar jaar geleden. Dirk vond zijn baan niet meer leuk en besloot ermee te stoppen. Het was een stressvolle periode voor hem, en ik steunde hem volledig. Iedereen verdient de kans om even op adem te komen, toch? Hij wilde nadenken over een nieuw carrièrepad en op zoek gaan naar een passie.
Maar die pauze duurde uiteindelijk langer dan verwacht. Eerst een paar maanden, toen een jaar. En nu zijn er meer dan twee jaar voorbij sinds hij zijn laatste werkdag had. En ik? Ik werk fulltime, betaal alle rekeningen en merk dat de druk steeds zwaarder wordt.
De hypotheek, elektriciteitsrekening, verzekeringen, boodschappen – alles komt op mij neer. Gelukkig verdien ik genoeg, maar dat maakt het niet minder frustrerend. Ik werk hard, vaak meer dan 40 uur per week, om ervoor te zorgen dat we een goed leven hebben. Maar het voelt alsof ik in mijn eentje ervoor moet zorgen dat alles blijft draaien, terwijl Dirk passief toekijkt.
De Emotionele Last
Wat het lastigste is, is dat Dirk het probleem bagatelliseert als ik het aankaart. “Jij verdient toch genoeg voor ons beiden?” zegt hij dan. Of: “Ik zorg toch voor het huis?” Maar dat voelt ook niet goed, want na een lange werkdag doe ik nog steeds de boodschappen, het koken en help ik in huis.
Dit voelt erg oneerlijk aan. Mijn inspanningen lijken als vanzelfsprekend aangenomen te worden, zonder waardering of erkenning. Niet alleen is het financieel zwaar voor mij, ook emotioneel voel ik het gewicht. Ik ben uitgeput, zowel mentaal als fysiek. Dit is niet het gelijkwaardige partnerschap dat ik voor ogen had. Ik voel me steeds meer de “kostwinner” en niet meer de vrouw die ik ooit was.
Het doet vooral pijn dat er gebrek aan respect is. Ik werk hard om ons een stabiel leven te geven, maar het lijkt alsof Dirk dat niet eens ziet. Geen ‘dankjewel’, of iets van waardering. Het is alsof hij denkt dat het normaal is dat ik alles betaal.
Soms voel ik me schuldig over mijn gevoelens. Hij is mijn man, en ik hou van hem. Maar liefde alleen is niet genoeg als de lasten zo ongelijk verdeeld zijn. En wat het nog frustrerender maakt? Er is geen duidelijke reden waarom Dirk niet werkt. Hij is lichamelijk gezond en mentaal gaat het ook prima. Er is geen medische reden die hem tegenhoudt, maar zijn motivatie lijkt weg.
De financiële stress veroorzaakt spanningen in onze relatie. Discussies over geld ontaarden snel in grotere ruzies. Kleine irritaties stapelen zich op. Het voelt alsof ik niet meer met een partner leef, maar met iemand die op mijn inspanningen leunt zonder daar iets voor te doen.
Ik ben het zat om altijd de verantwoordelijke te zijn. Het voelt alsof ik het schip in mijn eentje varend houd, terwijl hij toekijkt vanaf de zijlijn. Zo’n relatie had ik nooit voor ogen.
Ondanks alles heb ik allerlei dingen geprobeerd. Eerst een begripvol gesprek, daarna directere verzoeken. Ik stelde voor dat hij op z’n minst een parttimebaan zou zoeken of vrijwilligerswerk zou doen om weer in een ritme te komen. Maar steeds kreeg ik ontwijkende antwoorden: “Ik kijk binnenkort wel,” of “Het komt goed.”
Ik probeerde zelfs samen een financieel plan te maken om te laten zien hoe zwaar het eigenlijk is. Ook dat allang bewust genegeerd. “We redden het toch prima zo?” Nee, ík red het. Dat is het grote probleem. Liefde betekent niet alleen voor elkaar zorgen, maar ook gelijk geloven in gelijkwaardigheid. En dit voelt totaal ongelijk. Misschien is het tijd om grenzen te trekken, niet omdat ik niet van Dirk hou, maar omdat ik respect voor mezelf moet hebben.
