Na een jaar vol persoonlijke en professionele uitdagingen, inclusief het verlies van haar moeder en een veeleisende carrièrewisseling, had Melissa echt behoefte aan een heerlijke vakantie. Ze en haar man, Mark, boekten daarom een weekje zon in een all-inclusive resort in Spanje. Ze keken er enorm naar uit, maar de eetervaringen tijdens hun verblijf vielen uiteindelijk toch tegen.
Het afgelopen jaar was allesbehalve gemakkelijk voor Melissa. “Mijn moeder ging snel achteruit en ik heb voor haar gezorgd tot het einde. Hoewel ik blij ben dat ik er voor haar was, was het vooral zwaar omdat ik het alleen moest doen. Tegelijkertijd switchte ik van baan, wat voor veel stress zorgde,” legt ze uit.
Toen ze niet meer voor haar moeder hoefde te zorgen, stelde Mark voor om er samen even tussenuit te gaan naar Spanje. “Hij besefte hoe moe ik was en vond dat het goed zou zijn om even te ontsnappen.” Mark regelde alles: een all-inclusive hotel in Andalusië, waar ze zich de hele dag konden laten verwennen met eten en drinken. “Dat was iets nieuws voor ons, want normaal gesproken gaan we liever naar knusse hotelletjes of bed & breakfasts.”
Bij aankomst waren Melissa en Mark meteen onder de indruk. Het weer was fantastisch en hun kamer ruim en schoon. Melissa begon elke ochtend met een verfrissende duik in het zwembad, waarna ze samen ontbijt gingen halen. “Het was echt wennen om met zoveel mensen tegelijk te eten, maar het was heerlijk om ons geen zorgen te maken over kosten. Alles was al betaald en we konden pakken wat we wilden. Echt leuk!”
Echter, op de derde dag sloeg de sfeer om. “We mochten zelf geen tafel kiezen in het restaurant; dat deed het personeel. En vanaf dat moment werden we elke keer naast hetzelfde gezin gezet: een vader, een moeder, een jong meisje van drie of vier jaar, en een grote hond. Het meisje werd al snel onrustig en begon door het restaurant te rennen. Ze botste steeds tegen me aan, wat erg vervelend was. Toen ze moe werd, begon ze te zeuren om de hond, Beau, te borstelen. Tot mijn verbazing gaf de moeder haar een hondenborstel uit haar tas. Het meisje begon fanatiek de hond te kammen, waarbij er lange haren op onze tafel belandden.”
Melissa was geschokt. “Het was zo vies om te zien hoe een hond naast mijn bord werd geborsteld. Naast de rondvliegende haren vielen er ook huidschilfers op onze tafel. Dat is toch niet prettig als je aan het eten bent? Sowieso is het niet netjes om je hond mee te nemen naar een restaurant, laat dat beest gewoon thuis.”
Mark vroeg de moeder of het meisje kon stoppen met borstelen. “Dat bleek een slecht idee, want de ouders begrepen ons niet. Ze vonden hun hond helemaal niet vies en snapten ons probleem niet. Ik begrijp wel dat ze blij waren dat hun dochter iets te doen had, zodat zij zelf rustig konden eten.”
Het aldoor aanwezige kabaal van de hond en het borstelende meisje bedierf eigenlijk de vakantie voor Melissa en Mark. “Ik keek zo uit naar wat rust en ontspanning, maar twaalf dagen lang moesten we ons inhouden vanwege dat gezin naast ons. Hoe kun je er nou voor kiezen om je kind tijdens het eten een hond te laten borstelen? Dat doe je toch niet in een restaurant?”
