Estelle is een bezorgde moeder van 43 jaar en maakt zich zorgen over Pien, haar elfjarige dochter. Leren is een groot obstakel voor Pien en dat levert Estelle de nodige stress op. De gedachte dat haar dochter wellicht naar het vmbo moet, valt haar zwaar.
“Het is zo jammer voor haar,” zegt Estelle met een diepe zucht, duidelijk bezorgd. “Pien is een slim en veelbelovend meisje, maar ze heeft moeite met leren. Het is pijnlijk om haar te zien worstelen, vooral als haar leeftijdsgenoten alles schijnbaar makkelijker onder de knie krijgen. Ik had zo graag gezien dat ze de kans had gekregen om naar het vwo te gaan.”
Estelle woont in een buurt waar hoge academische verwachtingen heel normaal zijn. Veel kinderen zitten op het vwo en hebben grote plannen. Ook Estelle’s broers zaten op het gymnasium, wat de druk op haar en Pien extra groot maakt.
“Ik kan er niet omheen, ik maak me echt zorgen,” zegt ze. “Iedereen om ons heen doet het zo goed, en dan zie ik mijn dochter die het lastig heeft.” De sociale druk ligt zwaar op haar.
Pien’s resultaten op school zijn een constante bron van stress voor Estelle. Ze ziet Pien niet alleen als een student, maar als een jong meisje dat leeft in een wereld vol verwachtingen.
“Ook zij voelt deze druk,” zegt Estelle. “Haar cijfers zijn niet zoals die van haar vrienden, en dat baart me zorgen over haar gevoelens.” Estelle ziet dagelijks hoe Pien zich minder voelt in een omgeving die vraagt om perfectie.
De Toekomst
Estelle, die als advocaat altijd heeft gepresteerd op school, heeft samen met haar partner, een ambtenaar, grote verwachtingen van hun kinderen. “We willen dat ze gelukkig en succesvol zijn,” legt ze uit.
“Maar dat betekent niet dat we ze in een bepaald stramien hoeven te dwingen.” Toch blijft het lastig om een balans te vinden. De toekomst van Pien blijft Estelle bezighouden. “Wat als het echt vmbo wordt? Hoe gaat dat haar toekomst beïnvloeden?” vraagt ze zich af.
Gesprekken met leraren bieden niet altijd de geruststelling die ze zoekt. “Ze zeggen dat het vmbo nu de beste keuze is,” deelt Estelle. “Maar ik ben bang dat ze daar niet op haar plek zal zijn.”
Deze onzekerheid houdt Estelle gevangen in een cirkel van zorgen. “Ik wil het beste voor haar, maar wat is dat precies?” denkt ze hardop.
Pien begrijpt zelf niet helemaal wat er speelt. “Mama, ik wil gewoon leren zoals iedereen,” zei ze eens met tranen in haar ogen. Die woorden raken Estelle diep. “Het is hartverscheurend als je kind zich zo voelt,” zegt ze hoofdschuddend. Pien’s onschuldige wens om mee te kunnen doen, doet haar moeder pijn.
Estelle maakt zich zorgen hoe Pien zich zal voelen in een klas met kinderen die wellicht andere ambities hebben. “Wat als ze niet voldoende uitgedaagd wordt?” vraagt ze zich af. De gedachte dat haar dochter geen gelijke tred houdt, doet haar verdriet. “Ik wil niet dat ze zich ooit minder voelt dan een ander,” zegt ze resoluut.
Ondanks de zorgen probeert Estelle optimistisch te blijven. “Misschien zijn er op het vmbo ook kansen,” denkt ze. “Het is niet het einde. Misschien ontdekt ze daar iets wat ze leuk vindt.”
Haar hoop is een klein lichtpuntje in een verder lastige situatie. Toch maken de hoge verwachtingen binnen haar familie het lastig om volledig gerustgesteld te zijn. “Het is een strijd die we samen moeten aangaan,” besluit ze. “Ik wil dat ze weet dat we altijd achter haar staan, wat ze ook kiest in haar leven.”
Terwijl de tijd verstrijkt en de beslissing nadert, merkt Estelle hoe de spanning oploopt. “Ik hoop dat ze gelukkig is, wat er ook gebeurt,” zegt ze met gemengde gevoelens van hoop en angst. Haar liefde voor Pien is allesoverheersend, maar de druk maakt het lastig om een duidelijke richting te bepalen.
Estelle’s verhaal zal bij velen herkenning oproepen. In een wereld die succes meet met cijfers, blijft de uitdaging hoe zij haar dochter kan helpen de steun en liefde te vinden om haar eigen pad te kiezen.
