De Last Delen
Hoi, ik ben Marianne, 41 jaar, en ik wil iets persoonlijks delen. Mijn man, Dirk, is al heel lang werkloos en ik ben degene die alle rekeningen betaalt. Soms voelt het alsof ik de enige volwassene ben in onze relatie. Ik hou nog steeds ontzettend veel van hem, maar zo kan het niet doorgaan.
Toen Dirk en ik elkaar ontmoetten, hadden we allebei een baan en deelden we de kosten eerlijk. Zelfs toen ik meer begon te verdienen, verdeelden we de lasten eerlijk. We waren echt een team. Als ik wat vaker voor een vakantie of etentje betaalde, was dat geen probleem omdat hij ook zijn steentje bijdroeg waar mogelijk was.
Maar een paar jaar geleden veranderde alles. Dirk was niet happy met zijn werk en besloot ontslag te nemen. Hij zat er even doorheen en ik was er om hem te steunen. Iedereen heeft wel eens tijd nodig om alles op een rijtje te zetten, toch? Hij wilde wat rust om na te denken over zijn carrière en iets te vinden waar hij blij van werd.
Maar die rustperiode duurde langer dan verwacht. Het begon met een paar maanden en eindigde na meer dan twee jaar zonder werk. En ik? Ik werk fulltime, betaal alles en voel steeds meer druk op mijn schouders.
Hypotheek, energierekening, verzekeringen, boodschappen – het komt allemaal op mij neer. Gelukkig verdien ik genoeg, maar daardoor voel ik me niet minder gefrustreerd. Ik werk hard, vaak meer dan 40 uur per week, zodat we goed kunnen leven. Maar soms lijkt het alsof ik alles alleen draai, terwijl Dirk niets doet.
De Emotionele Last
Het lastigste is dat als ik het bespreekbaar maak, Dirk het niet serieus neemt. “Je verdient toch genoeg?” zegt hij dan. Of: “Ik maak het huis toch schoon?” Maar zelfs dat voelt verkeerd, want na een lange werkdag ben ik weer degene die alles in huis doet.
Het voelt niet eerlijk. Het lijkt vanzelfsprekend dat ik alles regel, zonder dat daar waardering voor is. De impact ervan is niet alleen financieel voelbaar; ook emotioneel begint het zwaar te wegen. Ik ben moe, zowel mentaal als fysiek. Dit is niet het partnerschap dat ik voor ogen had. Meer en meer lijkt het of ik alleen de rol van kostwinner heb.
Wat misschien wel het meeste pijn doet, is het gebrek aan respect. Ik doe mijn best om ons een goed leven te geven, maar Dirk lijkt dat nauwelijks te waarderen. Geen ‘dankjewel’, geen teken van erkenning. Hij zit vast in zijn rol alsof het normaal is dat ik alles betaal.
Soms voel ik me schuldig over deze gedachten. Hij is mijn man en ik hou van hem. Maar liefde is niet genoeg als de balans zo scheef is. Wat het extra frustrerend maakt, is dat er geen duidelijk verklaarbare reden is waarom Dirk niet werkt. Hij is fysiek gezond en mentaal in orde. Hij heeft geen medische aandoening die hem tegenhoudt, maar de motivatie ontbreekt volledig.
De financiële druk zorgt voor spanningen in onze relatie. Discussies over geld lopen snel uit de hand. Kleine ergernissen stapelen op en het voelt soms alsof ik niet met een partner samenleef, maar met iemand die van mijn inspanningen profiteert zonder iets terug te doen.
Ik ben het zat om de enige verantwoordelijke te zijn. Het voelt alsof ik ons schip alleen voortduw, terwijl hij langs de kant staat. Zo’n relatie had ik nooit voor ogen.
Ondanks alles, heb ik mijn best gedaan om er samen uit te komen. Eerst met lieve, begripvolle gesprekken. Daarna meer direct, met duidelijke verzoeken. Ik stelde voor dat hij op z’n minst een parttimebaan zou zoeken of vrijwilligerswerk zou doen om weer te wennen aan een werkritme. Maar hij blijft het uitstellen met opmerkingen als: “Ik kijk binnenkort wel,” of “Het komt goed.”
Ik probeerde ook samen een financieel overzicht te maken om te laten zien hoe zwaar het is. Maar ook dat kwam niet aan. “We redden het toch prima zo?” Nee, ík red het. En dat is precies het probleem. Liefde draait niet alleen om elkaar steunen, maar ook om gelijkwaardigheid. En dit voelt alles behalve gelijkwaardig. Misschien is het tijd om duidelijke grenzen te stellen, niet omdat ik niet van Dirk houd, maar omdat ik respect voor mezelf moet bewaren.
