Een ingewikkelde band met ouders
Ouders zijn vaak degenen met wie we de grootste connectie hebben. Ze laten ons het levenslicht zien, verzorgen ons, steunen onze ambities en geven ons zowel mentale als financiële steun terwijl we opgroeien. Ze zijn bereid alles voor hun kinderen te doen, maar er komt een moment dat je begint los te laten, je eigen pad kiest en onafhankelijk wordt. Toch blijven ze altijd op de achtergrond, klaar om te helpen, maar hoever reikt hun plicht om te ondersteunen? Deze vraag wist de dochter in dit verhaal niet te beantwoorden, dus besloot ze om raad te vragen aan internetgebruikers.
In een familierechtforum deelde een dochter haar dilemma dat haar enorm bezighield. “Ik vraag me af of ik een slecht mens ben,” begon ze haar verhaal, “maar als dat zo is, zeg het dan maar. Laat me uitleggen. Ik kom uit een gemiddelde familie. We hadden altijd wat we nodig hadden en kwamen niets tekort. Met de tijd, door een combinatie van geluk en hard werken, zijn mijn ouders behoorlijk rijk geworden. Ze hebben een fors inkomen, bezitten twee huizen – één voor zichzelf en één om te verhuren – en doen goede investeringen,” legde ze uit.
Toch woont ze niet langer bij haar ouders. Ze heeft een baan, een eigen huis, een gezin en kinderen, maar het gaat financieel niet bepaald soepel. Ze en haar man werken beiden fulltime, maar opzeggen is geen optie door de hypotheek en andere lasten. Er is altijd geldtekort, niet omdat ze arm zijn, maar vanwege extra kosten voor hun kinderen. Zoals ze zegt: “Ons grootste probleem is dat we geen spaargeld kunnen aanleggen voor later. Alles gaat op, vooral voor onze kinderen. Een situatie waar veel mensen zich in herkennen.”
