Als vader die volledig op een uitkering moet rekenen, was het kopen van een fatbike een flinke uitdaging. Eigenlijk, als ik eerlijk ben, ging het echt boven mijn budget. Toch vond ik het heel belangrijk dat mijn zoon, Hamza, die geweldige vrijheidservaring zou meemaken. Dus begon ik wekelijks een klein bedrag apart te zetten. Ik speurde parken en fietspaden af op zoek naar flessen en blikjes met statiegeld.
Het was zeker niet altijd makkelijk en vaak behoorlijk vermoeiend, maar elke keer als ik dacht aan de blije blik in Hamza’s ogen, vond ik de motivatie om verder te gaan. Elke euro die ik verzamelde, bracht ons dichterbij ons doel.
Eindelijk kwam de dag dat we genoeg gespaard hadden, en samen kochten we de fatbike. De blijdschap op Hamza’s gezicht was onbetaalbaar. Voor hem was het niet zomaar een geschenk; het was een tastbaar bewijs van doorzettingsvermogen en toewijding. Hij zag de fiets als een symbool van zijn toenemende zelfstandigheid.
Nieuwe Wetgeving en Zorgen
Nu speelt er echter iets heel anders. Er zijn geruchten dat de overheid overweegt om een minimumleeftijd in te voeren voor het rijden op fatbikes. Dit mogelijke beleid baart me zorgen, want de vrijheid die Hamza nu ervaart, kan daardoor in gevaar komen. Mocht deze wet erdoor komen, dan mag hij wellicht niet meer op de fiets maar moet hij met de bus. De gedachte dat zijn vrolijke ritjes kunnen verdwijnen, doet pijn.
Voor Hamza is de fatbike meer dan alleen een vervoermiddel. Het is een manier waarop hij leert over onafhankelijkheid en verantwoordelijkheid. Het idee dat zulke waardevolle lessen verloren zouden kunnen gaan door regels die niet naar persoonlijke situaties kijken, vind ik echt zorgelijk. Waarom zou één regel voor iedereen gelden?
Ik snap dat veiligheid belangrijk is en dat fatbikes betrokken zijn bij ongelukken. Maar Hamza rijdt altijd zorgvuldig en we hebben samen de verkeersregels doorgenomen. Waarom zouden kinderen als hij moeten boeten voor de fouten van anderen? Het lijkt wel of er geen ruimte meer is voor kinderen die echt verantwoord kunnen fietsen.
Onze middelen zijn beperkt, waardoor hem met de auto naar school brengen geen optie is. Het openbaar vervoer is er natuurlijk, maar Hamza geniet zoveel meer van zijn fietstocht. Als hij straks langer onderweg is of in de regen op de bus moet wachten, voelt dat als een beperking van zijn vrijheid.
De regelgeving rondom fatbikes lijkt strikter te worden, zonder dat uitzonderingen mogelijk zijn of dat er vertrouwen in de ouders is. Hamza heeft zich keer op keer verantwoordelijk getoond. Dat zou juist aangemoedigd moeten worden, niet ontmoedigd. Regels die zulke initiatieven dwarsbomen maken het ouders moeilijker om deze waarden over te dragen.
Uiteindelijk wil ik mijn kinderen meer leren dan alleen regeltjes: zelfstandig keuzes maken, respect voor anderen en dragen van verantwoordelijkheid. De overheid zou ouders moeten vertrouwen dat we goede beslissingen voor onze kinderen maken.
De dreigende wetswijziging toont me dat onze maatschappij jeugd vaak te veel beperkt. Beleid zou verder moeten kijken dan alleen regels en mogelijkheden scheppen voor de persoonlijke ontwikkeling van zelfstandige en verantwoordelijke kinderen.
