Estelle, een vrouw van 43, is bezorgd over haar dochter Pien, die elf jaar oud is en moeite heeft met leren. Dit zorgt voor veel stress bij Estelle, vooral bij de gedachte dat Pien misschien naar het vmbo moet.
“Ik vind het zo sneu voor haar,” begint Estelle met een bezorgde uitdrukking. “Pien is echt een slim meisje met veel potentieel, maar school blijft lastig voor haar. Het doet pijn om te zien dat ze zich vergelijkt met leeftijdsgenoten die gemakkelijker leren. Ik had gehoopt dat ze naar het vwo kon gaan.”
Estelle woont in een buurt waar hoge schoolprestaties de norm zijn. Veel kinderen hier zitten op het vwo en hebben ambitieuze plannen. Ook Estelle’s broers hebben op het gymnasium gezeten, wat de druk voor haar en Pien alleen maar vergroot.
“Ik kan het niet loslaten, ik ben echt bezorgd,” vertelt ze. “Rondom ons aan toe doen mensen het zo goed, en dan is daar mijn dochter, die het moeilijk heeft.” Er hangt een constante prestatiedruk in de lucht, wat haar veel doet.
Estelle maakt zich voortdurend zorgen over Pien’s schoolprestaties. Ze ziet Pien namelijk niet alleen als een leerling, maar ook als een jong meisje dat moet leven in een wereld vol hoge verwachtingen.
“Ook zij voelt die druk,” deelt Estelle. “Op school haalt ze niet dezelfde cijfers als haar vrienden, en ik maak me zorgen over hoe dat haar raakt.” Estelle vindt het lastig om te zien hoe Pien zich niet op haar plek voelt op een school waar ze constant het gevoel heeft niet te voldoen.
Hoe nu verder?
Estelle, zelf succesvol advocaat, heeft met haar partner, die bij de overheid werkt, altijd hoge verwachtingen voor de kinderen gehad. “We willen dat ze gelukkig en succesvol worden,” zegt ze.
“Maar dat betekent niet dat we hen in een vaste mal willen persen.” De balans vinden blijkt echter lastig. De toekomst van Pien blijft een bron van zorg voor Estelle. “Wat als ze echt naar het vmbo moet? Hoe beïnvloedt dat haar toekomstige kansen?” vraagt ze zich hardop af.
Gesprekken met docenten bieden niet altijd de geruststelling die ze zoekt. “Ze zeggen dat het vmbo nu de beste optie is,” merkt Estelle op. “Maar ik ben bang dat ze misschien niet goed zal functioneren daar of zich niet thuis zal voelen.”
Deze onzekerheid houdt Estelle in een neerwaartse spiraal van zorgen. Het is alsof ze veroorzaakt dat ze in een vicieuze cirkel van bezorgdheid rondloopt. “Ik wil het beste voor haar, maar wat is dat precies?” vraagt ze zich af.
Haar dochter Pien lijkt het allemaal niet helemaal te kunnen bevatten. “Mama, ik wil gewoon leren zoals de anderen,” zei ze eens met tranen in haar ogen. Die woorden raken Estelle diep. “Het doet pijn als je kind zoiets zegt,” zegt ze hoofdschuddend. Het feit dat haar dochter zo moet worstelen met de verwachtingen, is moeilijk.
Estelle vraagt zich af hoe Pien zich voelt in een klas met kinderen die andere doelen hebben. “Wat als ze niet genoeg uitgedaagd wordt?” vraagt ze zich af. Het idee dat Pien achterop raakt, maakt haar verdrietig. “Ik hoop echt dat ze zich nooit minderwaardig voelt,” zegt ze vastberaden.
Ondanks de zorgen probeert Estelle een positieve kijk te houden. “Misschien biedt het vmbo ook kansen,” zegt ze. “Het is niet het einde van de wereld. Misschien ontdekt ze dingen die haar gelukkig maken.”
Het is een kleine hoopvolle gedachte in een verder moeilijke situatie. Maar de sterke academische verwachtingen binnen haar familie maken het lastig om helemaal gerust te zijn. “Het is een uitdaging die we samen moeten aangaan,” besluit ze. “Ik wil dat ze weet dat we er altijd voor haar zijn, wat ze ook doet in het leven.”
Met elke voorbijgaande week en de naderende beslissing, voelt Estelle de spanning toenemen. “Ik hoop dat ze gelukkig is, wat er ook gebeurt,” zegt ze met een mix van hoop en bezorgdheid. Haar liefde voor Pien staat voorop, maar de druk maakt het moeilijk om een helder toekomstbeeld te hebben.
Estelle’s verhaal is herkenbaar voor velen. In een wereld waar succes vaak in cijfers wordt gemeten, blijft de vraag hoe ze haar dochter kan helpen de nodige steun en liefde te vinden om haar eigen pad te kiezen.
