Johan is 32, heeft een fulltime baan, legt trouw geld opzij en staat al jaren op de wachtlijst voor iets betaalbaars. Toch zit hij nog steeds in een klein appartement van 42 vierkante meter, waar hij letterlijk over de wasmand heen moet stappen om het balkon te bereiken. Niet omdat hij te moeilijk doet. Niet omdat zijn salaris te laag is. Maar omdat de woningen die passen bij zijn levensfase simpelweg niet beschikbaar komen.
En volgens Johan komt dat voor een groot deel door één groep: senioren die in riante huizen blijven zitten, vaak alleen of met z’n tweeën, terwijl die woningen ooit bedoeld waren voor gezinnen zoals dat van hem.
Dat hij fel, omstreden en voor sommigen respectloos klinkt, weet hij. Maar Johan verwoordt wat steeds meer jonge huizenzoekers zachtjes zeggen:
“De doorstroming staat stil, en ouderen zetten de hoofduitgang op slot.”
Waarom Johan er klaar mee is
Johan wijst naar zijn eigen ouders. Die wonen met z’n tweeën in een vrijstaand huis met vijf slaapkamers. Geen kinderen meer thuis, geen logees, geen echte reden voor zoveel ruimte. Maar verhuizen? “Te veel gedoe”, “te duur”, “niet nodig”, is wat hij te horen krijgt.
En zo gaat het volgens Johan in duizenden huishoudens. De woningmarkt is één lange file, maar degene die vooraan staat rijdt niet door.
Hij vatte het messcherp samen:
“We zetten starterswoningen neer, maar starters blijven vastzitten. We bouwen gezinswoningen, maar gezinnen komen niet verder. Het systeem is dichtgetimmerd. En de sleutel ligt bij een generatie die weigert te bewegen.”
Zijn rigoureuze voorstel
Volgens Johan gaat vrijwillig doorstromen nooit werken. Hij vindt dat de overheid te voorzichtig is en te bang om oudere kiezers tegen zich in het harnas te jagen. De oplossing is volgens hem eenvoudig, maar hard:
“Iedereen van 65-plus die solo in een woning boven de 120 vierkante meter zit, moet verplicht naar iets compacters.”
Verplicht. Niet vriendelijk geadviseerd. Niet gestimuleerd. Niet gesubsidieerd.
Gewoon echt verplicht.
Volgens hem is dat niet meer dan logisch:
Starters hebben meters nodig.
Gezinnen hebben slaapkamers nodig.
Veel ouderen hebben meer woonoppervlak dan ze benutten.
Voor Johan is dit een eerlijke herverdeling van woonruimte. Net zoals een school de gymzaal niet laat bezetten door één persoon die niet wil opschuiven.
Wat dit volgens hem oplost
Met zo’n maatregel krijg je volgens hem meteen:
Meer beweging op de woningmarkt
Gezinnen kunnen eindelijk weg uit hun te krappe huis.Minder druk op nieuwbouw
Minder beton in de polder, meer benutting van wat er al staat.Lagere huur- en koopprijzen
Meer keuze leidt tot minder concurrentie.Hogere woonkwaliteit voor ouderen zelf
“Iedereen doet alsof verhuizen sneu is,” zegt Johan. “Maar compacter wonen kan juist prettiger, veiliger en goedkoper uitpakken.”
Hij begrijpt dat je aan je huis gehecht kunt zijn, maar hij vindt het scheef dat complete generaties geen kans krijgen omdat iemand blijft in een woning die allang te ruim is geworden.
De tegenwind die hij ontmoet
Natuurlijk roept zijn visie woede op. Mensen noemen hem egoïstisch, onwetend en respectloos naar ouderen.
Johan haalt zijn schouders erover op.
“Als gevoel zwaarder weegt dan eerlijkheid, komen we nooit uit de wooncrisis.”
Hoe kijk jij hiernaar?
Is Johan te radicaal, kil en veel te dwingend?
Of zegt hij gewoon wat bijna niemand hardop uitspreekt: dat de wooncrisis pas echt afneemt als ouderen plek maken voor jongere generaties?
