Nicolien, een 37-jarige marketingmanager uit Den Bosch, had zich wekenlang verheugd op haar aanstaande vakantie. Alles was tot in detail geregeld: een zonnige locatie, haar werk netjes overgedragen en haar e-mails volledig opgeschoond. Maar vlak voor haar vertrek ontving ze een e-mail van haar baas die haar hele planning opschudde. “Hij vroeg me om tijdens mijn vakantie toch aan te sluiten bij een belangrijke vergadering,” vertelt Nicolien. “Ik was verbaasd.”
Dit is niet de eerste keer dat Nicolien’s baas verwacht dat ze bereikbaar is tijdens haar vrije dagen. “Het lijkt wel alsof hij niet begrijpt dat vakanties bedoeld zijn om écht afstand van werk te nemen,” zucht ze. Haar marketingbaan is al behoorlijk stressvol. “Ik werk vaak lange uren en ben vrijwel altijd bereikbaar. Vakantie is voor mij dé manier om weer op te laden. Maar als ik tóch moet werken, wat betekent vakantie dan nog voor mij?”
Hoewel ze meteen “nee” wilde zeggen, voelde Nicolien een enorme druk om mee te gaan met het verzoek. “Je wilt niet de indruk wekken dat je niet toegewijd bent,” legt ze uit. “Het voelt alsof je elke vrije minuut moet verdedigen, terwijl iedereen recht heeft op ongestoord verlof.”
Voorzichtig en twijfelend probeerde ze te reageren. “Ik zei dat ik het moeilijk vond om werk en vakantie te combineren, maar dat ik het zou overwegen als het echt dringend was.” Tot haar ergernis kreeg ze meteen antwoord dat haar aanwezigheid ‘essentieel’ was. “Het was geen vraag meer, maar een verplichting.”
De stress van deze situatie beïnvloedt al haar vakantie. “Het lukt me bijna niet om te ontspannen als ik weet dat er een werkvergadering gepland staat tijdens mijn vakantie,” zegt ze. Daarnaast voelt ze zich schuldig tegenover haar familie. “Mijn partner was boos. Hij zei dat ik grenzen moet stellen. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan.”
De Eindeloze Kwestie: Grenzen Stellen
Nicolien vraagt zich af of haar baas in de toekomst altijd zal verwachten dat ze beschikbaar is tijdens vakanties. “Waar trek ik de grens als ik nu toegeef?”
Ze benadrukt dat vakanties geen luxe maar een noodzaak zijn. “Ik merk dat zonder genoeg rust ik sneller naar een burn-out neig,” zegt ze. “Het is ongezond om altijd ‘aan’ te staan. Maar dat lijkt niet iedereen te begrijpen.”
De discussie over werkcultuur en burn-out wordt steeds urgenter. “We praten veel over een goede balans tussen werk en privé, maar zolang je verwacht wordt om zelfs op vrije dagen paraat te staan, verandert er niets.”
In Nederland ontdekte Nicolien dat ze wettelijk recht heeft op ongestoorde vakanties. “Werkgevers mogen je niet verplichten tijdens verlof te werken, behalve in noodgevallen. Maar wat is precies dringend? Een vergadering voelt voor mij niet zo essentieel.”
Ze overweegt advies te vragen bij haar vakbond of HR, maar twijfelt nog. “Je wilt niet als ‘moeilijke werknemer’ bekendstaan, vooral nu de werkzekerheid niet altijd gegarandeerd is.”
Nicolien denkt ook over andere opties na. “Misschien had ik gewoon meteen moeten zeggen dat ik er niet ben, klaar,” overpeinst ze. “Maar de angst voor gevolgen houdt me tegen. Mijn baan is belangrijk voor me.”
Ze denkt erover om het gesprek met haar baas aan te gaan voor meer duidelijkheid over vakantietijd. “Misschien weet hij gewoon niet beter en heeft hij nooit het verschil gevoeld tussen werk en vrijetijd. Als ik het niet aankaart, verandert er niets.”
Nicolien hoopt dat haar verhaal een breder gesprek over werk en vakantie op gang brengt. “Ik ben vast niet de enige die hiermee worstelt. Werkgevers moeten beseffen dat werknemers pas echt productief zijn met voldoende rust. Vakantie speelt hierin een cruciale rol.”
Ze wil anderen inspireren om voor hun rechten op te komen. “Ik weet dat nee zeggen moeilijk kan zijn, maar soms moet je jezelf op de eerste plaats zetten. Uiteindelijk zijn wij degenen die met de gevolgen van overwerk zitten.”
Wat denk je? Zou Nicolien haar baas tevreden moeten stellen en de vergadering bijwonen, of juist haar grenzen bewaken en nee zeggen? Deel jouw mening op onze Facebook-pagina en sluit je aan bij de discussie!
