Elke ochtend gaat mijn elfjarige zoon Hamza vol enthousiasme op zijn fatbike naar school. Voor hem is deze fiets meer dan alleen een vervoermiddel; het geeft hem een gevoel van vrijheid en zelfstandigheid. De trots die hij voelt, was iets waar ik als vader hard voor heb gewerkt om hem te laten ervaren.
Ondanks dat ik rondkom van een bijstandsuitkering, koos ik ervoor om in een fatbike voor Hamza te investeren. Het was een flinke uitgave, eigenlijk meer dan ik kon missen. Maar dat hij die vrijheid zou voelen, maakte het allemaal de moeite waard. Dus spaarde ik elke week een beetje, door statiegeldflessen en blikjes te verzamelen uit parken en langs fietspaden. Het was veel werk, maar de gedachte aan zijn vreugde gaf me de kracht om door te zetten. Met elke euro die ik verzamelde, kwam zijn fatbike dichterbij.
Uiteindelijk lukte het om genoeg geld bij elkaar te krijgen en kochten we samen de fatbike waar hij zo naar verlangde. Zijn blijdschap was onbeschrijfelijk. Voor Hamza was het veel meer dan een simpel cadeau; het stond symbool voor inspanning en toewijding. Hij zag deze fiets als een teken van zijn groei en onafhankelijkheid. Maar nu speelt de overheid met de gedachte om een minimumleeftijd voor fatbikes in te stellen. Dit idee bezorgt me zorgen.
Het idee dat Hamza zijn zelfstandigheid moet opgeven, maakt me somber. Als zo’n beperking wordt ingevoerd, zal hij weer met de bus moeten reizen. Het doet me verdriet als ik denk dat hij dat gevoel van vrijheid zou verliezen. Hamza geniet enorm van fietsen en het verantwoordelijkheidsgevoel dat daarbij hoort.
De gedachte dat die vrijheid zomaar kan worden beperkt, voelt onrechtvaardig aan. Die fiets is meer dan alleen vervoer; het is een les in verantwoordelijkheid en onafhankelijkheid. Het idee dat deze belangrijke lessen door een algemene wet verloren kunnen gaan, baart me zorgen. Het lijkt alsof er weinig oog is voor de individuele ervaringen van verantwoordelijke kinderen.
De Toekomst van Fatbikes en Zelfstandigheid
Hoewel ik snap dat veiligheid belangrijk is, geloof ik dat kinderen zoals Hamza niet moeten lijden door de fouten van anderen. Hij rijdt netjes en weet de verkeersregels goed. Waarom zouden kinderen die zich verantwoordelijk gedragen moeten betalen voor andermans misstappen? Het voelt alsof iedereen over dezelfde kam wordt geschoren, zonder aandacht voor persoonlijke situaties.
De fatbike is voor ons ook erg belangrijk wat betreft gemak. Door mijn beperkte middelen kan ik hem niet dagelijks met de auto naar school brengen. De bus is een optie, maar de fietstocht brengt zoveel meer plezier. Het idee dat hij straks langer onderweg is of in de regen op de bus moet wachten, voelt als een verlies. Voor ons staat de fatbike voor een balans tussen veiligheid en vrijheid, iets wat anders moeilijk te bereiken is.
Het lijkt alsof de regels steeds strengere vormen aannemen met weinig ruimte voor uitzonderingen. We zouden meer vertrouwen moeten geven aan ouders en kinderen. Natuurlijk moet veiligheid voorop staan, maar kinderen die hun verantwoordelijkheid nemen zouden niet gestraft moeten worden voor andermans fouten. Ik wil Hamza motiveren om verantwoordelijkheid te nemen, maar door de constante verstrenging van regels is dat geen makkelijke taak.
Als ouder wil ik mijn kinderen waarden bijbrengen die verder gaan dan alleen regels volgen. Het opbouwen van zelfstandigheid, respect tonen in het verkeer en verantwoordelijkheidsgevoel dragen zijn essentieel. Ook ouders verdienen het vertrouwen van de overheid om hun beslissingen te waarderen.
Het idee dat ik Hamza moet vertellen dat zijn vrijheid misschien verdwijnt, doet pijn. Voor hem is die fietstocht zoveel meer dan alleen naar school gaan. Het symboliseert zijn persoonlijke ontwikkeling en mijn doorzettingsvermogen om hem iets speciaals te geven. Dat wegnemen zou ons beiden pijn doen.
Veiligheid blijft zeker belangrijk, maar er zouden manieren moeten zijn om die te behouden zonder de vrijheid van kinderen als Hamza schade toe te brengen. Het gaat uiteindelijk om de lessen van verantwoordelijkheid, toewijding en vertrouwen die er echt toe doen. Deze waarden verdienen aanmoediging, niet ontmoediging.
Het idee van zo’n regelgeving maakt me bewust dat we misschien onze jongeren tekortdoen als samenleving. Beleidsmakers zouden verder moeten kijken dan enkel regels en ruimte moeten bieden voor de groei van zelfstandigheid en verantwoordelijkheidsgevoel bij jongeren.
Jouw mening is belangrijk! Wat vind jij van dit onderwerp? Laat het ons weten in de reacties op Facebook.
