Als je terugblikt op Nederland in de jaren 90, voelt het alsof je een sprookjesachtig hoofdstuk opnieuw beleeft. Het was een periode waar “stress” alleen in de Van Dale voorkwam en geluk zo alledaags was als regen in de herfst. We leefden in een wereld die toen veel stabieler en harmonischer aanvoelde dan nu. Was er ooit een betere tijd om op te groeien?
Met de gulden op zak voelden mensen meer zekerheid over hun geldzaken. Geld leek meer waard; en de koopkracht was indrukwekkend. Boodschappen waren redelijk geprijsd, huizen betaalbaar en inflatie leek alleen in economische boeken te bestaan. Het was normaal om ’s avonds ontspannen op de bank te zitten, wetende dat je zorgvuldig gespaarde geld een veilige toekomst bood. Wie verlangt er niet terug naar die rust?
Voor beginners op de woningmarkt was het echt mogelijk om een huis te kopen en een thuis op te bouwen voor later. Tegenwoordig lijkt dat bijna ondenkbaar. Investeerders kopen massaal huizen op, prijzen stijgen de pan uit, en jongere stellen zijn vaak al jaren op zoek naar een sociale huurwoning. In de jaren 90 was een betaalbaar huis kopen haalbaar, met de mogelijkheid om later door te groeien. Dat was pas echt werken aan een toekomst.
De middenklasse, eens de ruggengraat van de Nederlandse maatschappij, stond in de jaren 90 nog stevig. Er was een gezonde balans tussen arm en rijk, en het verschil was minder uitgesproken. Nu lijkt het alsof we constant vechten met onszelf: een wereld vol enorme rijkdom en schrijnende armoede. Waar is die balans gebleven? Waarom is de middenklasse zo plots verdwenen? Ligt het aan globalisering of puur en simpel aan hebzucht?
En dan het sociale vlak: de verdeeldheid van vandaag de dag. In de jaren 90 hadden mensen respect voor elkaars standpunten en voerden ze discussies met een glimlach – niet met vuisten. Tegenwoordig staat iedereen lijnrecht tegenover elkaar over bijna elk thema, en luisteren is een kunst die velen verleerd zijn. Doe jij mee aan die strijd, of ben je een van die mensen die nog vasthoudt aan de sfeer van de jaren 90?
Was Nederland werkelijk blijer in de jaren 90? Misschien is dat gewoon nostalgie, een droom waaraan we ons vastklampen om de zwaarte van nu te verlichten. Of waren de gulden, de huizen en de gemeenschap werkelijk beter en gelukkiger. Wat denk jij? Heeft deze moderne tijd iets goeds gebracht of moeten we lessen trekken uit een decennium dat langzaam vervaagt in ons geheugen? Hoe zou jij de voordelen van toen verwerken in het Nederland van vandaag?
