Uit eten bij toprestaurants: “Mijn man Pieter-Paul en ik zijn dol op samen uit eten gaan. We kiezen vaak iets uit de Michelin-gids; dan weet je dat je goed zit,” vertelt Rozemarijn. “Onze dochters van 3 en 5 blijven dan thuis bij de oppas. Zo’n zevengangendiner met bijpassende wijnen is niets voor kleintjes, dus daar genieten we met z’n tweeën van. Even tijd voor elkaar is ook fijn. Terwijl de kinderen met de oppas een pizza delen, genieten wij van een menu met sterren. Zo is iedereen tevreden.”
Leuke complimentjes
Hoewel de meiden het gezellig vinden met de oppas, vragen ze de laatste tijd steeds vaker of ze mee mogen. “Kinderen van deze leeftijd in een sterrenzaak zien we nog niet voor ons, maar voor een lunch nemen we ze geregeld mee. Pieter-Paul en ik bestellen ieder twee gerechten en zij prikken lekker mee. Meestal gedragen ze zich voorbeeldig. Laatst kregen we zelfs een paar complimentjes van de buren aan tafel omdat de kinderen zo rustig en gezellig waren.”
Fristi en kleurpret
Het loopt alleen niet altijd vlekkeloos. “Onze oudste was laatst al boos zodra we het eetcafé binnenliepen. Niks was goed en ze riep dat ze het ‘een superstom restaurant’ vond. Je zou het liefst door de grond zakken, maar het meisje in de bediening pakte het precies goed aan met een Fristi en een kleurplaat. Daardoor kalmeerde ze en konden wij gewoon eten. Uiteindelijk heeft bijna niemand er echt last van gehad.”
Zure blikken om ons heen
Niet lang daarna ging het weer mis, dit keer in een knusse bistro. “We kwamen binnen met wat speelgoed en iPads. Terwijl we de kinderen neerzetten, voelden we al die kille blikken. ‘Waarom kijkt die mevrouw zo boos?’ vroeg onze oudste net iets te hard, terwijl een dame ons afkeurend zat aan te staren. Ik negeerde de vraag en glimlachte naar haar, maar ze draaide haar hoofd weg en begon te fluisteren met haar tafelgenoot. Ik dacht nog: wat een zure blik.”
Niet bepaald welkom
Rozemarijn en haar gezin voelden zich al snel ongewenst. “Ook het personeel had weinig zin in kinderen, zo leek het. Zelfs toen we een dure fles wijn van 95 euro bestelden, wilden ze niets speciaals voor de meiden maken. ‘Nee, dat doen we hier niet. Ze kunnen iets van de kaart kiezen.’ Dat hebben we gedaan, maar ze vonden het niet te eten en begonnen te huilen.”
Daarna ging het van kwaad tot erger. “Eerst tranen, toen geschreeuw, en vervolgens lagen ze rollend op de vloer. Geen enkel trucje hielp. Pieter-Paul is met ze naar de gang gegaan, en ik probeerde nog frietjes te regelen. En toen gebeurde het onvoorstelbare… ‘Mevrouw, andere gasten hebben last van uw kinderen. We hebben de rekening klaar. U kunt de rest van het eten en de wijn meenemen,’ zei een kelner kortaf. Ik legde het geld neer, stopte de dure fles in mijn tas en liep woest naar buiten.”
Een excuus van de zaak
De dag erna werd Rozemarijn gebeld met excuses. “De eigenaar had van zijn team gehoord wat er was gebeurd. Hij vertelde dat meerdere gasten hadden geklaagd over onze kinderen, maar dat we nooit zomaar de deur gewezen hadden mogen worden. Hij stortte het geld voor eten en wijn terug en bood ons een diner voor twee aan. Dat vonden we heel netjes van hem.”
