Eerste Zorgwekkende Tekenen
Mona zat op de rand van haar bed terwijl haar tienjarige zoon, Sam, zich naast haar nestelde. De avond was al ver gevorderd en de vermoeidheid stond op haar gezicht geschreven. Ze keek in de grote, angstige ogen van Sam, die al die zorgen weerspiegelden. Nacht na nacht herhaalde het zich: Sam wilde niet in zijn eigen kamer slapen en Mona begon zich echt af te vragen of dit normaal was op zijn leeftijd.
Hoewel Sam altijd wat gevoelig was geweest, leek zijn angst in de afgelopen maanden alleen maar te groeien. Waar hij eerst sporadisch om hun gezelschap vroeg, was het nu een vast onderdeel van hun avondroutine geworden. Elke nacht zag Mona de bezorgde uitdrukking op Sam’s gezicht als hij naar zijn kamer keek. “Mama, mag ik bij jullie slapen? Ik ben bang om alleen te zijn,” vroeg hij telkens weer.
Verschillende Benaderingen
Mona en haar man Tom probeerden van alles om Sam gerust te stellen. Ze lieten nachtlampjes aan, pasten bedrituelen aan en bespraken vaak zijn angsten met hem. Ze bezochten zelfs een kinderpsycholoog. Die stelde voor om een vaste routine en positieve bevestigingen te introduceren.
Hoeveel moeite ze ook deden, het leek allemaal niet echt te helpen. Elke nacht stond Sam weer aan hun bed, en vaak gaven Mona en Tom toe, simpelweg uit vermoeidheid. Mona begon zich steeds meer zorgen te maken. Had ze iets fout gedaan? Waren ze te toegeeflijk geweest of hadden ze de verkeerde methode gebruikt?
Tom kreeg het ook steeds moeilijker door zijn drukke werkdagen, wat de spanningen tussen hen verergerde. Het hele gebeuren begon zwaar op Mona te drukken, en op een avond, na weer een onderbroken nacht, besloot ze dat het genoeg was. “Ik weet echt niet meer wat ik moet doen,” zei ze tegen Tom. “Is het normaal dat een kind van 10 elke nacht bij ons wil slapen? Misschien moeten we hulp zoeken om erachter te komen wat we nu moeten doen.”
Klik op volgende om verder te lezen
