Ouders zijn vaak de mensen aan wie je het meest hangt. Ze brengen je groot, vangen je op als het tegenzit, moedigen je aan in wat je wil doen en helpen je onderweg met raad, daad en soms geld. Ze zouden door het vuur gaan voor hun kinderen. Maar er komt een punt waarop je loskomt, je eigen leven opbouwt en je zelfstandigheid pakt. Toch blijven ze in de buurt, klaar om bij te springen. Alleen: hoe ver reikt die plicht om te helpen? Met precies die vraag worstelde de dochter uit dit verhaal, en daarom zocht ze advies bij internetgebruikers.
In een post over familierecht vertelde ze over het dilemma dat haar niet losliet. “Misschien klink ik vreselijk,” schreef ze, “en als dat zo is, zeg het dan maar. Ik zal het uitleggen. Ik kom uit een doorsnee middenklassegezin. We hadden het goed; nooit luxe, maar we kwamen niets tekort. Later, deels door mazzel en deels door keihard werken, werden mijn ouders erg welvarend. Ze verdienen nu heel veel, hebben twee huizen – één om in te wonen en één om te verhuren – en blijven slimme investeringen doen,” aldus de vrouw.
Zelf woont ze al lang niet meer thuis. Ze heeft een baan, een eigen huis, een partner en kinderen. Financieel is het alleen geen vetpot. Samen werken ze fulltime, maar stoppen kan niet door de hypotheek en andere vaste lasten. Het geld is steeds krap – niet omdat ze in armoede leven, maar omdat de extra kosten voor de kids hard aantikken. Zoals ze het verwoordde: “Ons grootste probleem is dat we niets kunnen sparen. Alles gaat op, vooral aan de kinderen. Ik weet dat veel mensen dit herkennen.”
Het ongemakkelijke onderwerp: geld vragen aan je ouders
“En hier wringt het,” biechtte ze op. “Is het fout dat ik soms denk: zouden mijn ouders ons niet kunnen steunen? Ik zie leeftijdsgenoten zonder schroom hulp vragen én krijgen. Mijn ouders weten hoe we ervoor staan, maar hebben nooit uit zichzelf aangeboden om bij te springen. Ik snap dat ik geen recht heb iets te eisen en ze hebben me vroeger echt geholpen, maar het doet pijn. Wij ploeteren, terwijl zij zó veel hebben dat een beetje hulp voor hen niets zou uitmaken. Ik zou mijn kinderen altijd helpen… Is het raar dat ik zo denk?”
Veel lezers namen het juist op voor haar. Ze stelden dat als zij zó vermogend waren en in de positie van haar ouders stonden, ze hun kind zonder aarzelen lucht zouden geven. Voor hen zou het geen groot offer zijn, maar een manier om de stress van hun dochter te verlichten. Waarom wachten tot er expliciet om gevraagd wordt, dachten sommigen, in plaats van zelf hulp aan te bieden?
Anderen gaven een helder advies: “Als ze het niet uit zichzelf doen, vraag er dan om. Je ouders kunnen pas reageren als ze weten wat je nodig hebt.” Meerdere mensen vertelden bovendien dat ze op een vergelijkbare, onbegrijpelijke manier nul initiatief van hun eigen ouders hadden ervaren.
Wat vind jij dat deze ouders zouden moeten doen? Is het redelijk om als volwassene financiële hulp aan je ouders te vragen? Vertel hoe jij hiernaar kijkt.
