Rik is 41 en staat al bijna dertig jaar met z’n handen onder de motorkap. Zijn werkplaats ademt olie, staal en benzine; daar voelt hij zich thuis. Hij herkent elk tikje en ruisje van een motor en weet precies hoe je een oude bak weer zijdezacht laat lopen. Maar één ding is helder: een EV komt zijn werkplaats niet in. “Misschien worden ze ooit de norm, maar niet in mijn garage,” zegt hij telkens als iemand ernaar vraagt.
De auto met een hart
Voor Rik draait autorijden om gevoel. Het rauwe geluid van een motor, de vibraties in het stuur, die typische benzinelucht – dáár gaat het om. Elektrische auto’s missen volgens hem die beleving. “Het is net alsof je in een laptop rijdt,” grapt hij, al is het half serieus. In zijn ogen hebben EV’s geen karakter. En als je al zo lang met klassiekers werkt, snap je precies wat hij bedoelt.
Geen EV’s op zijn brug
Steeds vaker vragen klanten of hij ook aan elektrische wagens sleutelt. Zijn antwoord is kort: nee. Het trekt hem niet en hij heeft geen zin om eraan te beginnen. “De markt mag dan verschuiven, maar daarvoor heb ik dit vak niet gekozen,” legt hij uit. Zijn kracht zit in mechaniek: tandwielen, kleppen, carburateurs. Niet in kabelbomen en software.
Volgens hem is het werk enorm veranderd. “Je zit vaker firmware te updaten dan dat je echt sleutelt,” zegt hij. “Dat is een ander vak. Ik ben monteur, geen IT’er.”
Ambacht onder druk
Hij ziet bij collega’s dat oudere monteurs stoppen of noodgedwongen omscholen. Klinkt logisch, maar in de praktijk is het een gigantische stap. Van zuigers en verstuivers naar accu’s en protocollen vraagt een compleet andere aanpak en mindset. Voor Rik voelt het alsof het ambacht waar hij van houdt, langzaam verdwijnt. “Van schroeven en afstellen ga je naar stekker erin en klaar. Dat doet pijn aan het vak.”
Zorgen over accu’s en milieu
Daarnaast heeft hij praktische bedenkingen. De levensduur van batterijen, de winning van grondstoffen en de werkomstandigheden in mijnen – het knaagt. “Het wordt neergezet als dé groene oplossing, maar je hoort minder over de keerzijde,” zegt hij. Ook de recycling van grote accupakketten vindt hij nog te onzeker. “Wat doen we over tien jaar met al die oude batterijen? Daar heeft lang niet iedereen een helder antwoord op.”
Duurzamer kan op meer manieren
Kritisch op EV’s betekent niet dat hij tegen verduurzaming is. Integendeel: volgens Rik ligt de focus te veel op één koers. Hij wijst op waterstof en op doorontwikkeling van benzine- en dieselmotoren die zuiniger en schoner kunnen. “Er leiden meer wegen naar hetzelfde doel. Nu rent iedereen achter één trend aan zonder nuance.”
Geen tegenstander van vernieuwing, wel nuchter
Rik ziet zichzelf niet als dwarsligger. Hij snapt dat er iets moet veranderen voor klimaat en toekomst. Alleen gelooft hij niet dat elektrisch hét perfecte antwoord is. “Er zitten genoeg nadelen aan waar weinig over gesproken wordt,” zegt hij. Voor hem voelt het eerlijker om te blijven doen waar hij achter staat dan half mee te bewegen met een richting die niet bij hem past.
Met vertrouwen vooruit
Zijn klanten waarderen die duidelijkheid. Regelmatig hoort hij: “Fijn dat jij nog aan échte auto’s werkt.” Dat soort reacties sterkt hem in zijn keuze. Natuurlijk loopt hij misschien omzet mis door EV’s te weigeren, maar dat vindt hij prima. “Ik wil trots zijn op mijn werk, niet alles doen omdat het zo hoort.”
Over morgen maakt hij zich niet druk. Zolang er mensen zijn die het geluid, de geur en het pure gevoel van klassieke techniek waarderen, blijft zijn werkplaats bestaansrecht hebben. “Elektrisch kan dan wel de weg vooruit zijn,” zegt Rik met een grijns, “maar mijn hart gaat er niet sneller van kloppen.”
