Roos is 35 jaar en als alleenstaande moeder knoopt ze de eindjes maar net aan elkaar. Met haar parttime baan verdient ze net genoeg om rond te komen, waardoor elke maand weer een uitdaging is om haar gezin te onderhouden. Dit jaar organiseert de school van haar kinderen een uitje: haar zoon gaat naar een pretpark en haar dochter naar een natuurpark. De kosten? Vijftig euro per kind. Voor veel gezinnen is dat haalbaar, maar voor Roos is het een flinke opgave.
Ze richt zich op het betalen van rekeningen, het verzorgen van maaltijden en het aanschaffen van wat haar kinderen echt nodig hebben. Extraatjes zoals schoolreisjes? Daar past geen ruimte voor in haar krappe budget. Ze herinnert zich de blije gezichten van haar kinderen toen ze over het schoolreisje hoorden, maar nu voelt ze de stress toenemen omdat ze ze weer teleur moet stellen.
Roos doet altijd haar uiterste best voor haar kinderen, maar het blijft lastig. Wat zullen andere ouders denken? Zal de school anders naar haar kinderen kijken omdat ze het niet kan betalen? Hoewel Roos weet dat ze niet de enige ouder is in deze situatie, voelt het vaak wel eenzaam.
Haar kinderen zouden zonder zorgen mee moeten kunnen doen aan dezelfde activiteiten als hun klasgenoten. Helaas, de werkelijkheid houdt haar voortdurend tegen door financiële beperkingen. Ze heeft overwogen de school om hulp te vragen of om in termijnen te betalen, maar ze schaamt zich om hulp te vragen, bang voor wat anderen zullen denken.
Mensen hebben snel een oordeel klaar, en dat merkt Roos maar al te vaak. Waarom werkt ze slechts parttime? Waarom spaart ze niet beter? Niemand ziet wat ze allemaal moet doen om de basisbehoeften te kunnen betalen. Het gaat niet alleen om geld, maar ook om het behoud van waardigheid wanneer je niet kunt doen wat velen als vanzelfsprekend beschouwen.
Zoeken naar uitwegen
Terwijl de tijd doortikt, zit Roos verloren in gedachten aan de keukentafel. Ze weet niet hoe ze haar kinderen moet vertellen dat er geen geld is voor het schooluitje. Ze wil niet dat ze zich zorgen maken over geld, maar de situatie verbergen kan ze ook niet. Dit soort momenten zijn het zwaarst; het is moeilijk iets belangrijks voor haar kinderen te missen, wat de dagelijkse zorgen alleen maar verergert.
Roos haalt diep adem en probeert een oplossing te vinden. Ze wil haar kinderen gelukkig maken en zorgen dat ze mee kunnen met het schooluitje, maar hoe? Misschien moet ze toch overwegen om hulp te vragen, ook al is dat lastig. Om verdere teleurstelling te voorkomen, moet ze iets bedenken om het ontbrekende geld te verzamelen.
Mensen die weinig begrip hebben voor haar situatie maken het extra zwaar. Ze zien niet hoe hard ze werkt en dat er nauwelijks ruimte is voor extra’s. Een onverwachte uitgave zoals het schoolreisje, misschien klein voor anderen, betekent voor haar een enorme opoffering.
Ondanks alles wil Roos niet opgeven. Haar kinderen verdienen het om samen met hun klasgenoten van het uitje te genieten. Misschien kan ze creatief worden en geld besparen op andere zaken, of kijken of familie of vrienden hulp kunnen bieden. Ze wil haar kinderen laten zien dat, ook al zijn er financiële problemen, liefde en vastberadenheid hen kunnen helpen.
De strijd is zwaar, maar Roos hoopt dat ze een manier vindt om haar kinderen dezelfde kansen te geven als hun leeftijdsgenootjes. Ze wil hun leren dat, ook al is het leven niet altijd eerlijk, doorzetten en niet opgeven belangrijk zijn. Het is een zware weg, maar Roos is vastberaden om de droom van haar kinderen werkelijkheid te maken, al is het maar voor één dag.
