Roos is 35 jaar en zit als alleenstaande moeder financieel krap. Ze heeft een parttime baan en een bescheiden inkomen. Elke maand probeert ze rond te komen en haar gezin te verzorgen. Dit jaar plant de school een excursie voor haar kinderen. Haar zoon mag naar een pretpark en haar dochter naar een natuurgebied. De kosten zijn vijftig euro per kind. Voor de meeste gezinnen is dat te doen, maar voor Roos is het een hele opgave.
Roos geeft voorrang aan rekeningen, eten en essentiële zaken voor haar kinderen. Extra’s zoals trips met school? Daar is simpelweg geen budget voor. Ze herinnert zich het enthousiasme op de gezichten van haar kinderen toen ze hoorden van het schoolreisje. Maar nu heeft ze een zwaar gevoel; ze moet ze misschien teleurstellen.
Ze wil het beste voor haar kinderen, maar situaties als deze maken haar onzeker. Wat zullen de andere ouders vinden? Hoe kijkt de school naar haar kinderen als ze niet kan betalen? Al weet Roos dat ze niet de enige ouder is met dit probleem, voelt ze zich vaak alleen.
Haar kinderen zouden net als hun schoolmaatjes moeten kunnen genieten. Helaas drukt de realiteit haar constant op financiële grenzen. Roos heeft overwogen om de school te vragen of ze in termijnen kan betalen of om hulp te zoeken, maar de schaamte houdt haar tegen. Ze vreest de reacties van anderen.
Mensen hebben vaak snel een oordeel, dat heeft Roos gemerkt. Waarom werkt ze parttime? Waarom spaart ze niet beter? Niemand ziet wat ze moet doen om het minimale te bekostigen. Zij liggen niet wakker, piekerend over de maandelijkse lasten. Het gaat niet alleen om geld, maar ook om de waardigheid die verloren gaat als je niet kunt wat anderen vanzelfsprekend vinden.
Ga naar de volgende pagina
