Roos is 35 en als alleenstaande moeder is rondkomen voor haar een hele klus. Ze werkt parttime en verdient net genoeg om elke maand weer door te komen. Dit jaar organiseert de school van haar kinderen een uitstapje. Haar zoon gaat naar een pretpark en haar dochter naar een natuurgebied. Prijskaartje? Vijftig euro per kind. Veel ouders vinden dit prima te doen, maar voor Roos is het een flinke som.
Roos zorgt ervoor dat ze altijd eerst haar rekeningen betaalt, eten op tafel zet en haar kinderen geeft wat ze nodig hebben. Extraatjes zoals schoolreisjes? Daar is gewoon geen ruimte voor in de begroting. Ze herinnert zich nog de blije gezichten van haar kinderen toen ze hoorden over het uitje. Maar nu voelt ze zich rot; ze moet ze weer teleurstellen.
Ze doet haar uiterste best voor haar kinderen, maar momenten zoals deze maken haar onzeker. Wat zullen de andere ouders denken? Zal de school anders naar haar kinderen kijken omdat zij de kosten niet kan betalen? Hoewel Roos weet dat ze niet de enige ouder is die dit probleem kent, voelt het vaak alsof ze alleen staat.
Ze wil dat haar kinderen net zo onbezorgd plezier kunnen hebben als hun klasgenoten. Helaas herinnert de realiteit haar constant aan de financiële beperkingen. Roos heeft eraan gedacht om te vragen of ze het bedrag in termijnen kan betalen of om financiële steun te vragen, maar de schaamte houdt haar tegen. Ze wil niet bedelen of een andere reactie van mensen uitlokken.
Mensen hebben snel een oordeel klaar. Waarom werkt ze maar parttime? Waarom spaart ze niet beter? Niemand ziet wat ze moet doen om de eindjes aan elkaar te knopen. Ze liggen niet wakker van zorgen over hoe ze de maand weer moeten doorkomen. Het gaat niet alleen om geld maar ook om het verlies van waardigheid, wanneer je niet kunt doen wat voor anderen normaal is.
Ga naar de volgende pagina
