Roos kan schoolreisje van haar kinderen niet betalen: “Ik schaam me, mensen oordelen meteen”

Roos is 35 jaar en als alleenstaande moeder vindt ze het lastig om de eindjes aan elkaar te knopen. Ze werkt parttime, en haar inkomsten zijn beperkt, dus elke maand is het een uitdaging om rond te komen. Dit jaar heeft de school van haar kinderen een trip gepland. Haar zoon gaat naar een pretpark en haar dochter naar een natuurgebied. Wat kost het? Vijftig euro per kind. Voor veel gezinnen te doen, maar voor Roos is het een flinke uitdaging.

Roos zet rekeningen, eten en de belangrijkste dingen voor haar kinderen voorop. Extraatjes als schoolreisjes passen simpelweg niet in haar budget. Ze denkt terug aan de blije gezichten van haar kinderen toen ze hoorden over het schooluitje. Maar nu voelt ze een knoop in haar maag; het lijkt erop dat ze hen weer moet teleurstellen.

Ze doet wat ze kan voor haar kinderen, maar situaties als deze brengen haar aan het twijfelen. Wat zouden andere ouders ervan vinden? Zal de school haar kinderen anders behandelen omdat ze de kosten niet kan dragen? Hoewel Roos beseft dat ze niet de enige ouder in deze situatie is, voelt het vaak wel zo.

Haar kinderen zouden zonder zorgen moeten genieten van dezelfde ervaringen als hun schoolvrienden. Helaas blijft de realiteit haar herinneren aan de financiƫle grenzen. Roos heeft weleens gedacht om de school te vragen of ze in termijnen mocht betalen of om hulp te vragen, maar schaamte weerhoudt haar. Ze wil niet om steun vragen, bang voor wat anderen zouden zeggen.

Mensen hebben vaak snel een oordeel klaar, en Roos heeft dat vaker ervaren. Waarom werkt ze maar parttime? Waarom spaart ze niet beter? Niemand ziet hoeveel moeite ze doet om het minimale te bekostigen. Ze liggen niet wakker, piekerend hoe ze weer de maand doorkomt. Het gaat niet alleen om geld, maar ook om het gevoel van verloren waardigheid wanneer je niet kan doen wat anderen vanzelfsprekend vinden.

Ga naar de volgende pagina