Roos is 35 jaar en heeft het als alleenstaande moeder lastig om rond te komen. Ze heeft een parttime baan en verdient net genoeg, waardoor elke maand weer een uitdaging is om het huishouden draaiende te houden. Dit jaar organiseert de school van haar kinderen een uitstapje. Haar zoon gaat naar een pretpark en haar dochter bezoekt een natuurgebied. De kosten? Vijftig euro per kind. Voor veel gezinnen is dit haalbaar, maar voor Roos een flinke opgave.
Roos richt zich vooral op het betalen van rekeningen, maaltijden en essentiële spullen voor haar kinderen. Extra dingen zoals schoolreisjes? Daar is simpelweg geen ruimte voor in haar financiën. Ze herinnert zich nog de blije gezichten van haar kinderen toen ze over het schoolreisje hoorden. Maar nu zit ze met buikpijn; ze zal hen waarschijnlijk weer moeten teleurstellen.
Ze probeert alles te geven voor haar kinderen, maar zulke situaties maken haar onzeker. Wat zullen de andere ouders denken? Zou de school anders tegen haar kinderen aankijken omdat ze de kosten niet kan dragen? Hoewel Roos weet dat er andere ouders zijn met vergelijkbare moeilijkheden, voelt het vaak alsof ze er alleen voor staat.
Haar kinderen zouden vrij moeten zijn om van dezelfde dingen te genieten als hun klasgenoten. Helaas dwingen financiële beperkingen haar continu tot keuzes. Roos heeft overwogen de school te vragen of ze in termijnen kan betalen, of een beroep te doen op financiële hulp, maar de schaamte houdt haar tegen. Ze wil geen hulp vragen uit angst voor de reacties van anderen.
Mensen hebben snel een oordeel klaar, en Roos heeft dat meermaals ervaren. Waarom werkt ze parttime? Waarom spaart ze niet beter? Niemand ziet hoeveel moeite het kost om de basis te bekostigen. Ze liggen niet wakker, piekerend over hoe ze de maand weer zal doorkomen. Het gaat niet enkel om geld, maar ook om de waardigheid die verloren lijkt te gaan als je niet kunt bieden wat anderen vanzelfsprekend vinden.
Ga naar de volgende pagina
