Rozemarijn gaat graag uit eten met haar man, Pieter-Paul. Ze zijn dol op restaurants die bij Michelin zijn vermeld, omdat dat vaak kwaliteit betekent, legt ze uit. Wanneer ze uitgaan, blijven hun dochters van 3 en 5 jaar thuis met de oppas. “Op die manier genieten wij van een uitgebreid menu met zeven gangen en bijpassende wijn, terwijl de kinderen en hun oppas het leuk hebben met pizza. Iedereen gelukkig,” lacht Rozemarijn.
Meestal zijn de kinderen blij met een avond zonder ouders, maar de laatste tijd vragen ze steeds vaker om mee te mogen naar het restaurant. “Kinderen van die leeftijd in een chic restaurant is nog een beetje te veel van het goede,” vervolgt Rozemarijn. “Maar we nemen ze wel vaak mee voor een lunch.” Dan kiezen Pieter-Paul en zij voor een tweegangendiner en eten de kinderen gezellig mee. Vaak gedragen ze zich keurig en krijgen ze zelfs complimenten van andere bezoekers over hoe netjes ze zijn aan tafel.
Natuurlijk verloopt niet altijd alles vlekkeloos. Een keer was hun oudste dochter niet in de beste stemming toen ze een eetcafé binnen stapten. “Niets was goed en zelfs het restaurant vond ze ‘stom’,” herinnert Rozemarijn zich. Gelukkig hielp het personeel met een flesje Fristi en een kleurplaat om de stemming te verbeteren zonder dat anderen er hinder van hadden.
Een Ongemakkelijke Ervaring
Bij een recent bezoek aan een knusse bistro ging het minder goed. “Gewapend met een tas vol speelgoed en iPads liepen we naar binnen,” zegt Rozemarijn. Al gauw viel het op dat andere gasten hen met afkeurende blikken bekeken, vooral een oudere dame die met haar gezelschap begon te fluisteren. “Mijn oudste vroeg nogal luid waarom die dame zo boos keek,” lacht Rozemarijn, terwijl ze dacht: wat een humeur.
Het personeel was duidelijk ook niet blij met hun komst. Zelfs na het bestellen van een dure fles wijn, was de bediening niet bereid om kindvriendelijke gerechten klaar te maken. “Ze boden aan iets van de kaart voor de kinderen te bestellen,” zegt Rozemarijn teleurgesteld. Helaas vielen de gekozen gerechten niet in de smaak, en de kinderen begonnen luid te huilen.
Alles werd geprobeerd om de kinderen rustig te krijgen, maar niets hielp. Het gehuil werd steeds luider en eindigde in op de grond rollen. Pieter-Paul besloot hen naar de gang te brengen in een poging om de situatie te kalmeren. “Ik vroeg of ze toch misschien wat frietjes konden bakken,” zegt Rozemarijn wanhopig. Toen gebeurde het onverwachte. Een medewerker kwam naar hen toe met de mededeling dat andere gasten zich stoorden aan het lawaai van de kinderen.
Rozemarijn keek verbaasd toen hun rekening werd gepresenteerd en ze vriendelijk verzocht werden om te vertrekken. “Verbijsterd en boos, liep ik met de dure wijn in mijn tas naar buiten,” vertelt ze. De volgende dag ontving Rozemarijn echter een telefoontje van de eigenaar met excuses. Hij vond dat hun vertrek nooit zo had mogen verlopen, bood zijn excuses aan en ter compensatie kregen ze het diner en de wijn terugbetaald, samen met een uitnodiging voor een diner voor twee.
