Rozemarijn gaat graag met haar man, Pieter-Paul, uit eten. Ze geven de voorkeur aan Michelin-gids restaurants, omdat dat vaak garant staat voor kwaliteit, zegt ze. Wanneer ze gaan, blijven hun dochters van 3 en 5 jaar thuis met een oppas. “Dan kunnen wij uitgebreid genieten van een zeven-gangenmenu met bijpassende wijnen, terwijl de kinderen en de oppas genieten van pizza. Iedereen blij,” lacht Rozemarijn.
De kinderen vinden het meestal prima als hun ouders er even niet zijn, maar de laatste tijd vragen ze steeds vaker of ze ook mee mogen naar het restaurant. “Kinderen van hun leeftijd in een sterrenrestaurant, dat vinden we nog wat te veel van het goede,” legt Rozemarijn uit. “Maar we nemen ze wel vaker mee voor een lunch.” Dan kiezen Pieter-Paul en zij voor een eenvoudig tweegangendiner, en de kinderen eten vrolijk mee. Meestal gedragen ze zich prima en krijgen ze soms zelfs complimenten van andere gasten over hun goede gedrag aan tafel.
Maar het gaat niet altijd vlekkeloos. Een keer was hun oudste dochter slecht gehumeurd toen ze bij een eetcafé aankwamen. “Niets was goed genoeg, het restaurant was zelfs ‘stom’,” herinnert Rozemarijn zich. Gelukkig kwam het personeel met een flesje Fristi en een kleurplaat om de situatie te redden zonder dat anderen er veel van merkten.
Een Ongemakkelijk Incident
Bij een recent bezoek aan een kleine bistro liep het echter mis. “Met een tas vol speelgoed en iPads kwamen we binnen,” zegt Rozemarijn. Al snel merkte ze dat andere gasten hen met afkeuring bekeken, vooral een oudere dame die met haar gezelschap begon te fluisteren. “Waarom kijkt die mevrouw zo boos?” vroeg haar oudste dochter wat te luid, grinnikt Rozemarijn, terwijl ze dacht: wat een mopperkont.
Het personeel leek ook niet erg enthousiast over hun komst. Ook al bestelden ze een dure fles wijn, was de bediening niet bereid om kindvriendelijke maaltijden te maken. “We kregen de optie om iets van de kaart voor de kinderen te bestellen,” legt Rozemarijn teleurgesteld uit. Helaas vielen de gekozen gerechten niet in de smaak, en de kinderen begonnen luid te huilen.
Ze probeerden van alles om de kinderen rustig te krijgen, maar niets werkte. Het gehuil veranderde in schreeuwen en uiteindelijk rollen ze over de vloer. Pieter-Paul nam ze mee naar de gang om de rust te herstellen. “Ik vroeg opnieuw om een portie friet,” zegt Rozemarijn wanhopig. Toen gebeurde er iets onverwachts. Een medewerker kwam naar hen toe en meldde dat andere gasten last hadden van hun kinderen.
Met verbazing hoorde Rozemarijn hoe ze de rekening kregen en beleefd werd gevraagd te vertrekken. “Verbijsterd en boos verliet ik het restaurant met de dure wijn in mijn tas,” vertelt ze. De volgende dag kreeg Rozemarijn echter een telefoontje van de eigenaar, die zijn excuses aanbood en vertelde dat hun vertrek nooit had mogen gebeuren. Als compensatie kregen ze een terugbetaling van het diner en de wijn, én een uitnodiging voor een diner voor twee.
