Rozemarijn geniet ervan om samen met haar man, Pieter-Paul, lekker uit eten te gaan. Ze geven de voorkeur aan restaurants die in de Michelin-gids vermeld staan, omdat ze geloven dat deze plekken meestal garant staan voor kwaliteit. Hun dochters van 3 en 5 blijven thuis onder toezicht van een oppas als ze uitgaan. “Dat geeft ons de kans om helemaal op te gaan in een uitgebreid zevengangenmenu met bijpassende wijnen, terwijl de kinderen en de oppas zich thuis vermaken met een pizza. Iedereen tevreden,” lacht Rozemarijn.
De kinderen vinden het doorgaans fijn om een avondje zonder hun ouders te hebben, maar de laatste tijd vragen ze steeds vaker of ze mee mogen naar het restaurant. “Kinderen in een sterrenrestaurant is voor ons nog een stap te ver,” legt Rozemarijn uit. “Maar we nemen ze wel eens mee voor een lunch.” Tijdens deze gelegenheden kiezen Pieter-Paul en zij voor een tweegangendiner en eten de kinderen vrolijk mee. Meestal gedragen ze zich prima en krijgen ze zelfs complimenten van andere gasten over hoe netjes ze zijn aan tafel.
Natuurlijk is het niet altijd rozengeur en maneschijn. Een keer was hun oudste dochter in een slecht humeur zodra ze een eetcafĂ© binnenstapten. “Niets kon haar bekoren en ze vond zelfs het restaurant ‘stom’,” herinnert Rozemarijn zich. Gelukkig wist het personeel de situatie te verzachten met een flesje Fristi en een kleurplaat, waardoor alles weer goed kwam zonder dat anderen er veel last van hadden.
Een Lastige Situatie
Onlangs liep het echter wat anders bij een bezoek aan een kleinere bistro. “We kwamen binnen met een tas vol speelgoed en iPads,” vertelt Rozemarijn. Al snel merkte ze dat andere gasten hen afkeurend bekeken, vooral een oudere dame die met haar gezelschap begon te fluisteren. “Mijn oudste dochter vroeg nogal luid waarom de dame zo boos keek,” lacht Rozemarijn, terwijl ze dacht: wat een humeurige tante.
Het was duidelijk dat het personeel ook niet enthousiast leek te zijn over hun komst. Alhoewel ze een prijzige fles wijn hadden besteld, wilde de keuken geen speciale kindvriendelijke maaltijden klaarmaken. “We kregen te horen dat we maar iets van de kaart moesten bestellen voor de kinderen,” zegt Rozemarijn teleurgesteld. Helaas vielen de gerechten niet in de smaak bij de kinderen, en ze begonnen hard te huilen.
Ze probeerden van alles om de kinderen te kalmeren, maar niets hielp. Het gehuil veranderde in geschreeuw en vervolgens in op de grond rollen. Pieter-Paul nam ze mee naar de gang om te proberen de situatie te sussen. “Ik vroeg nogmaals of ze frietjes konden maken,” zegt Rozemarijn wanhopig. Toen gebeurde er iets onverwachts. Een jongeman van het bedienend personeel kwam naar hen toe en vertelde dat andere gasten zich stoorden aan hun kinderen.
Met een verbijsterde blik hoorde Rozemarijn hoe hun rekening hen werd aangeboden en dat ze vriendelijk doch dringend werd verzocht te vertrekken. “Met een mix van verbijstering en woede, vertrok ik uit het restaurant met de dure wijn in mijn tas,” vertelt ze. De volgende dag kreeg Rozemarijn echter een verontschuldigend telefoontje van de eigenaar. Hij vertelde dat hun vertrek nooit zo had mogen gebeuren, bood zijn excuses aan en gaf hen een terugbetaling van het diner en de wijn, plus een uitnodiging voor een diner voor twee als compensatie.